(Nie)ostatni raz, część 8

[Michail]

- A waćpan to pewnie sławny Longinus Podbipięta? - zagadnął przewysokiego szlachcica właśnie wchodzący do karczmy. Średniego wzrostu, ale mocnej budowy ciała. Z grubsza ciosany, potocznie dziś możnaby rzec. Odziany dostatnio i z nietypowymi, lekko wygiętymi mieczami u boku. Dłuższym i krótszym, na podwójnym pendencie. 

- A jam jest - odwrócił się i pochylił zagadnięty. - Herbu Zerwikaptur - dodał, kładąc lewą dłoń najpierw na pochwie miecza, a potem na sercu. - Bo herb noszę tu i tu - wyjaśnił. 

- Zaś kim waść jesteś? - odwzajemnił indagację. 

- Jerzy Zaruski - przedstawił się nowo przybyły. - Namiestnik chorągwi pancernej pana na Zamościu i Lwowie, jaśnie oświeconego Jana Zamoyskiego. 

- Ooo - rozpromienił się pan Podbipięta. - Sławny to wojownik, sławny. Jak mój pan, książę Jeremi Wiśniowiecki.

- A sławny, tak jak i waćpana wódz - przytaknął pan Jerzy. - No, to napijmy się za spotkanie - postanowił, sięgając do trzosa. - Karczmarzu! Mołdawskiego!

- Ale, ale - zaczął pan Longinus, nie mogąc się widocznie powstrzymać - czemu waćpan z panną tu wszedłeś? Wszak to choć żona, to wbrew obyczajowi waść czynisz...

- Racja po stronie waszmości, nie neguję - odparł pan Jerzy. - Ale są powody. Istotne i rodzinne - dodał, widząc nadal zdziwienie w oczach pana Longina. - Wybacz więc waść, już przedstawiam. - To, jako słusznie rzekłeś, żona moja. Anna ze Skrzetuskich Zaruska. 

- Witam waćpanią - pan Podbipięta ukłonił się dwornie. - To już o przyczynę różnic w szatkach nie zapytuję - zganił sam siebie w duchu za powtórne spojrzenie na zgoła męski ubiór pani Zaruskiej. - Zgaduję, że i w Szwecji bywaliście? 

- Tam też - odpowiedziała zamiast męża pani Anna. - Ale o tym nie tu i nie teraz - dodała, wymieniwszy z mężem porozumiewawcze spojrzenie. - Karczmarzu, jeszcze jedno mołdawskie. Dla mnie - skinęła władczo. - A chyżo.

Pan Longinus wciąż nie mógł wyjść z podziwu...   

 

Voorhout, 16 października 2020

         

Edytowane 22 Maja 2021 przez Michail (wyświetl historię edycji)