U nas nie ma wojny

[Anna_Sendor]

w koralu w maku
i w letniej sukience
całkiem suchą mamy czerwień

 

czerwień nas nie zaskakuje
nie wybucha gejzerami
krwiobieg w tempie moderato
ze szczelnymi granicami

 

u nas nie ma wojny
i my jej nie znamy

 

rzędy jednakowych krzyży
z brzozowej powściągliwości
przecież takie niepodobne
do uciekających ludzi

 

tłustym drukiem w czczych nagłówkach
o rocznicach zbyt okrągłych
pamiętamy po troszeczku
pamiętamy po omacku

[8fun]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Statek St. Louis od portu do... pływał i pływać będzie — jak szybko zapominamy.

 

Pozdrawiam :)

 

 

[Anna_Sendor]

@Pi_ Serdeczne dzięki za czytanie i komentarz. Wiesz co... Bardzo mnie zainteresowało, co rozumiesz przez słowa "portalowy wiersz" (chodzi mi też o to, czy mamy na ten temat podobne myślenie). Poezja rodząca się w internecie jest od dawna przedmiotem mojej uwagi. Sama kiedyś (ponad 15 lat temu, kiedy poezja internetowa dopiero kiełkowała) bardzo dużo publikowałam (m.in. na poezja.org), komentowałam, poznałam dzięki temu świetnych ludzi, z którymi kontakt mam do dziś. Razem uczyliśmy się pisać, potem zniknęliśmy z portali, zaczęliśmy działać bardziej na własny rachunek + tzw. dorosłe życie. Zatęskniłam za tym i postanowiłam wrócić. Jednak bardzo mnie ciekawi, jak inne osoby postrzegają to zjawisko - także gdybyś kiedyś miała czas i chęć napisać parę słów o tym, co rozumiesz przez poezję portalową, byłabym bardzo wdzięczna. Dla mnie ma ona swoje dobre strony, ale i złe... oraz kilka pułapek. A może przez te około 15 lat zmieniło się już tyle, że powinnam w ogóle zaktualizować swoje myślenie? Przyznam, że przez te parę tygodni, kiedy funkcjonuję tu na nowo, jeszcze nie zdążyłam się na tyle oczytać i rozeznać, żeby umieć to porównać. Pozdrawiam:).

@8fun Tak, zapominamy bardzo szybko. Z jednej strony to straszne. Ludzie poświęcali swoje życie, żebyśmy mogli sobie teraz spokojnie latać rano po bułki do sklepu. W akcie wdzięczności zapalimy parę razy w życiu znicz pod pomnikiem nieznanego żołnierza lub obejrzymy program rocznicowy. Żałosna ta wdzięczność. Z drugiej strony (paradoksalnie) może to zapominanie jest jedynym sposobem na jako tako normalne życie społeczeństwa po takiej traumie, jaką jest konflikt zbrojny... Jedno jest pewne, tu nie ma sprawiedliwości.

@Sennek Serdeczne dzięki, pozdrawiam:).

[Anna_Sendor]

@Pi_ Bardzo dziękuję za odpowiedź. Jasne, że niemożliwe jest zdefiniowanie tego w jednym komentarzu ( o ile w ogóle), ale mnie to, co napisałaś, daje i tak dużo nowych informacji. Przyznam, że moje myślenie szło w trochę innym kierunku, dlatego Twój komentarz daje mi nowy pogląd. Jeszcze raz dzięki.