Audace

[Father Punguenty]

Kto ukradł gwiazdom srebrny blask,

Mknący przez iskier pas kobierca.

W sierpniowe noce schwycił, biegł

I skrył na koniec na dnie serca.

 

Kto zimną gorycz blaskiem grzał

W pochmurne, mroźne ranki.

Bił się z myślami, wpadał w szał

I z samym sobą stawał w szranki.

 

Kto światło przekuł w złoty snop.

Rachował, mierzył, nocą śnił pytania

Aby surową, czystą zrodzić myśl,

Która z kpin i pozorów się wyłania.

 

Kto myśl odmienił w lotny czyn,

A czyn zaś w bieg nieodwracalny.

Ofiarną dla ludzkości złożył dań,

Dar promienisty, jasny i genialny.

 

Kto czyny wielbił z całych sił, w ruch

Pchnął machinę i w ślad los świata.

Nakręcił zegar, który nowy taktem bił

I rytmem szybkim jak myśl skrzydlata.

 

Kto będąc śmiałkiem, ruszył sam by

Pytań u wszechświata złożyć granic,

U nieba, w prześwietnym chórze, bram

W szaleństwie trwogę mając za nic.

 

Kto niestrudzony mimo czasu bruzd

Skrywając światło w rąk okowie,

Gdy spytał, zwracając światło gwiazd,

Pojął, ze nikt nie słyszy i nie odpowie.

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(wersja udźwiękowiona)

[Gość]

@Father Punguenty Łał, to brzmi tak...klasycznie ;D Nie odnajduję tu żadnego punktu zaczepienia, który naprowadziłby mnie na jakąś konkretną interpretację, więc pozwól, że znajdę sobie w tym wierszu samego siebie i swoje sprawy ;) Ale brzmi super, płynie elegancko!

[Father Punguenty]

Jeśli się podobał, to najważniejsze.