Jedna z palm

[corival]

Pośród drzew nieliczne, 

karmicielką zwane, 

sypiące jak deszczem 

pożywnym owocem. 

 

Wiele ludzkich istnień

przetrwało błagając

pod drzewem  Sumeru, 

ukochaniem bogów. 

 

Niejeden lud wiedział 

drzewo obfitości 

bogactwem jest  świata, 

życiodajnym darem.

 

W cieniu piramid 

rosło drzewo życia,

wspierało budowlę

rogiem obfitości. 

 

Tysiączne owoce 

rozmaite smakiem.

Czasem miód w ustach, 

niekiedy muszkatoł. 

 

Przy nieurodzaju

ostatni ratunek,

marzenie wędrowców

na piaszczystym  morzu.

 

Pierś Wielkiej Bogini

wieki wpatrują,

marząc o owocach 

daktylowej palmy.

 

Po licznych poprawkach.

Edytowane 9 Września przez corival (wyświetl historię edycji)

[corival]

Zdarza się i o drzewach :) Pozdrawiam :)

[Tomasz Kucina]

Bardzo przyzwoity to wiersz. Wyróżnia się. Pozdrawiam.

[corival]

@Tomasz Kucina Dziękuję, przyjmę Twoją wypowiedź jako umiarkowany komplement ;)

[Tomasz Kucina]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może być umiarkowany

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ale wiersz na serio dobrze mi się przeczytało. Trzymasz się wątku- "drzewa" zapraszając czytelnika do kolejnych etapów subiektywnej podróży za nim. Wiersz posiada rytm. Czyli ok. Nie mam patentu na oceny opisałem wrażenie.   

[corival]

@Tomasz Kucina Cieszy mnie, że udało mi się utrzymać zwłaszcza rytm. Chciałam, żeby tak było :) Wiem, wiem... żartowałam sobie w poprzedniej odpowiedzi. Z drugiej strony realnie patrzę na swoje wiersze. Na pewno nie są doskonałe. W końcu niezbyt długo je tworzę. Zdecydowanie bardziej pewnie czuję się w prozie :)