Ciała niebieskie

[corival]

Złoto w srebro przechodzi 

i srebro znów w złoto. 

Bez końca, cyklicznie

kolejna przemiana. 

 

Życiodajna tarcza, 

siłę niesie w jasność,

Jutrzenka budzi rumiana 

płodne światło co dnia. 

 

Srebrne oblicze rozjaśnia  

antracytowy aksamit, 

obsypany miliardami 

świetlistych klejnotów. 

 

Białe, czyste światło 

tajemnicę kryje i mądrość. 

Wiedzą dzieli odważnych, 

pochłoniętych głębią. 

 

Kropki złączone w obraz, 

opowieścią sieją, 

każdy rysunek z osobna 

ma swoją historię. 

 

Ni za dnia, ni w nocy 

wzrok nie sięga krańca. 

Wszechświat niezgłębiony 

mknie gdzieś w nieskończoność.

Edytowane 28 Kwietnia 2021 przez corival (wyświetl historię edycji)

[Arsis]

@corival cześć, corival, podoba mi się... wszystko gdzieś mknie... rozpierzcha się... znika...

[corival]

@Arsis Widzę, że zaintrygowała Cię antracytowa głębia ruchliwego wbrew pozorom Wszechświata. Cieszy mnie, że znalazłeś w tym wierszu coś dla siebie. Pozdrawiam :)