Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ciała niebieskie

corival
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

corival

corival

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Złoto w srebro przechodzi 

i srebro znów w złoto. 

Bez końca, cyklicznie

kolejna przemiana. 

 

Życiodajna tarcza, 

siłę niesie w jasność,

Jutrzenka budzi rumiana 

płodne światło co dnia. 

 

Srebrne oblicze rozjaśnia  

antracytowy aksamit, 

obsypany miliardami 

świetlistych klejnotów. 

 

Białe, czyste światło 

tajemnicę kryje i mądrość. 

Wiedzą dzieli odważnych, 

pochłoniętych głębią. 

 

Kropki złączone w obraz, 

opowieścią sieją, 

każdy rysunek z osobna 

ma swoją historię. 

 

Ni za dnia, ni w nocy 

wzrok nie sięga krańca. 

Wszechświat niezgłębiony 

mknie gdzieś w nieskończoność.

Edytowane przez corival (wyświetl historię edycji)
3
  • 2 miesiące temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Natuskaa
      ICHNIA

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A do niektórych (planów, ludzi) czasami się cofamy, jak byśmy za pierwszym razem nie dosłyszeli co mówili i potrzebowali powtórzenia... tak mi sie skojarzyło w związku z sytuacją w życiu. Coś w tym jest.   Dzięki za wierszowany komentarz. Pozdrawiam :)   Każdy spotykany człowiek coś na nas projektuje. W towarzystwie jednych czujemy sie komfortowo (z różnych powodów) lub zupełnie nam niewygodnie przy kimś... wszystko jednak zdaje się mieć jakiś zamysł. Tak samo jak poglądy, które pływają obok nas. Wyławiamy jedne - są ładne z wierzchu, jednak nie do końca jesteśmy w stanie przyjąć je w całości. Inne, te brzydkie z wierzchu zdają się mieć potencjał, ale też coś nam mówi - nie. Lubimy się przymierzać do "fragmentów", tu jedno oczko zbieramy, tam inne... Na pytanie - kim jesteś? Mówimy najczęściej o swoich rolach... i tak w rozważaniach można brnąć i brnąć...  Przyznam, że z Platonem nie jest mi po drodze. Kilka razy próbowałam, może dam mu jeszcze jedną szansę.   Miłego dnia :)      
    • huzarc
      Lustro prawdę powie

      Przez huzarc · Opublikowano

      @andrew Ten wiersz to mała perełka prostoty i mądrości. Nie sili się na efekt, nie moralizuje, a mimo to zostawia po sobie jasność — jak po rozmowie z kimś, kto naprawdę widzi człowieka, a nie jego maski. To przykład poezji, w której cisza znaczy więcej niż ornament, a ostatni wers staje się manifestem pogodnej dojrzałości.
    • andrew
      Lustro prawdę powie

      Przez andrew · Opublikowano

      jeśli  patrząc w lustro  widzisz to co ja    uśmiech zadowolenia  bez makijażu  z lekkim przymrużeniem oka   jesteś  jesteś mimo…   nie szukaj siebie  niech inni mają radość  znajdując ciebie    10.2025 andrew  
    • Annna2
      Pięć sekund czasu III

      Przez Annna2 · Opublikowano

      @huzarc dziękuję. Ten cytat jest z Kanta: "z drzewa tak rosochatego z jakiego zrobiony jest człowiek, nie można wyciosać czegoś zupełnie prostego”…" Czasem mnie się zdaje nic się nie uczymy       @andrew i wydają się być nieśmiertelni. Jak Neron, który uważał się za boga. Dziękuję   
    • wierszyki
      Na wprost

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A ja całkiem często rozmawiam z nieznajomymi. O ile wychodzę gdzieś. Nikogo nie szukam. Znalazłam już dawno i zostali w mojej pamięci. Naprawdę kogoś poznać to także spory ciężar. MiŁego podróżowania ;)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...