memento mori

[kinsv]

Z przerażenia, rozpaczy, miłości

Wczoraj, sto, albo pięć lat temu,

Tylko zdjęcie, wspomnienia i kości,

Garść nierozwiązanych problemów.

 

Z bólem i bez, wciąż w chaosie,

W pełni obecni tracąc świadomość,

Innych poznając tylko po głosie,

Choć tak naprawdę to nie wiadomo.

 

W domu, w szpitalu i na ulicy,

W toni jeziora i gdzieś pod drzewem,

W wilgotnej, zapleśniałej piwnicy,

Z ulgą, spokojem, smutkiem i gniewem.

 

To wszystko tylko pozorne różnice,

To bez znaczenia, czy tego chcemy,

Bo każde życie ma swoje granice

Wszyscy dokładnie tak samo umrzemy.