Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

gdy wchodził do ciebie - już tutaj stałem
poza zdradzieckim ciepłem latarni
a światła piętrami mrugając ku tobie
wieczność miały by ze mnie zadrwić

patrzyłem jak okno twoje zasypia
zmęczone pełnym czekania wieczorem
ja - żart niesmaczny - nigdy na miejscu
ja - gość niechciany - zawsze nie w porę

do bruku sięgam po niedopałek
pośpiechem z jego ust wyzwolony
zaciągam się mocno - może wystrzeli
i niżej upaść już nie pozwoli

 

 

Opublikowano

@Kot Ogromnie się cieszę, że Ci się podoba! Jestem zadowolony z tej puenty :D

Dziękuję za komentarz!

Opublikowano

@error_erros jedno słowo - dobre.

 

a jak mało to....

- Wiersz nie z trzech zwrotek a z trzech obrazów złożony, które napisami na płótnie opatrzone, dopowiadają to, czego widz przed nimi może nie dostrzec...

Owo pierwszy - Latarnia i cień za nią, niewiada czy ze światła latarni, czy z okien na klatce chodowej, mrugających drwiąco zepsutą świetlówką. Napis czarno-czerwoną farbą naniesiony brzmi: "te światła wieczność miały, by mnie zadręczyć"

 

I drugi - Człowiecza twarz jak u Rembrandta, słabo oświetlona ale wyrazista i cierpiąca. A w oczach ogromnych światło Tych okien, odbite i jak w krysztale załamane. Napis szarą farbą układa się w słowa: "ja - gość niechciany - zawsze nie w porę"

 

A trzeci? Oto i on - Ciemność, bruk uliczny i człowiek na nim, zgięty jakby bił mu czołem. Papieros w jego ustach płonie przeciągnięty, jakby płomień chciał wypić i... Spłonąć jak Feniks. Napis? Tylko myślnik... Długi, czerwonawy (w nawias wzięty) i brokatem delikatnie jakby posypany...

Opublikowano

@Antoine W 16 godzin temu w komentarzu narzekałem, że wiersz przeszedł przez forum bez echa, a tu proszę, niespodziewanie doczekał się wnikliwej analizy ;D Dzięki, stary, ogromnie to doceniam i jest mi przemiło! Niemniej nabieram już powoli wyrzutów sumienia, że absorbuję tyle Twojej uwagi i czasu... ;>

Opublikowano

@Grażynka Albo nie rozumiem Twojego komentarza, albo rzeczywiście mieszasz treść wiersza z moim narzekaniem na niewielki odzew na niego. Szczerze powiedziawszy, nie rozumiem, co ma jedno do drugiego.

Czy to coś dziwnego, że chciałbym, żeby jak najwięcej osób zwróciło na niego uwagę? Coś niestosownego? Nie dopominam się owacji, a po prostu mam nadzieję, że on do ludzi dotrze - jakichkolwiek emocji by nie wzbudził. Nie mam problemu z krytyką.

Opublikowano

@Grażynka Odniosłem wrażenie, że z jakiegoś powodu łączysz moją postawę wobec kariery tego wiersza z postawą peela i zastanawiałem się, skąd w ogóle taki pomysł :P No, ale skoro mówisz, że odniosłaś się wyłącznie do wiersza, to w porządku.

Co do "zawsze" i "nigdy" - nie trzeba być poetą, by mieć skłonność do hiperboli. Wystarczy po prostu wiązać jakieś silniejsze emocje z kwestią, o której się mówi ;)

Dziękuję za poświęcony czas, napracowałaś się! ;D

@huzarc No to uważaj, gdzie i kiedy łazisz! ;D

Pozdrawiam również!

Opublikowano

@error_erros też mam wyrzuty sumienia ;) ale jeszcze ich nie opublikuję (bo to już nowe wiersze, a tu pokazuję te z szuflady. przyjdzie czas i na nowe... czasem uśmiecham się do siebie, bo np. pokażesz wiersz o płaczących wierzbach (https://poezja.org/utwor/185260-wierzby/) a w komentarzach uwagi o sadzeniu drzew, i jakie wierzby kto ma.....

(trafia się, że dobry wiersz i umknie tu bez echa, mimo że (naprawdę?) dobry. bo

brak dyżurów całodobowych :( zglądalność nie ujęta w grafiki :( gusty tu roztrzepane :( forumowicze nie równo piszą i czytają - przez to pada "wszysko" na pysk.......

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

)

 

Opublikowano

@error_erros

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Coś jak "Ideał sięgnął bruku" Norwida - tak mi skojarzyło. Ale z drugiej str. czy niedopałek może być ideałem. Dla palacza np. tak, tak sądzę. Tutaj niedopałek wyrzucony, a jednak palący sięga po sięga po niego zapewne by dopalić, bo "niedopałek" niedopalony. Cóż, wiersz ciekawy, szczególnie fr. o latarniach. Pozdr. J. 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jak najbardziej, choć sam zwracasz uwagę (w zakończeniu), że najważniejsza jest równowaga. Ja zinterpretowałem wiersz w odniesieniu do świata w ogóle, a nie w odniesieniu do konkretnego człowieka, zresztą samo widzenie otoczenia także uzależnione jest od aktualnie odczuwanych emocji i od stanu psychicznego. Z psychologicznej perspektywy, przeżywanie emocji (różnych) też jest potrzebne, tylko właśnie dwubiegunówka pojawia się wówczas, gdy w pewnych okresach te emocje się polaryzują wokół jednego punktu, a nie współistnieją i zachowują zgodnie ze swoim rytmem narastania i opadania. Ale też nie powiedziałbym, że niebo i piekło są w samej naturze tego, co się przeżywa, ale w tym, jakie to ma dla człowieka skutki.
    • O rany… a ja przyszłam tylko poczytać poezję, a trafiłam na pojedynek na słowa. Pióra fruwają, iskry lecą, ale kto powiedział, że wiersze nie są bronią masowego rażenia.  
    • Profesor Zakrzeńska pożegnała dziewczynę, ale ta była już prawie za drzwiami. W pociągu Karolina wyjęła książkę, ale nie mogła się skupić na czytaniu. Tym bardziej, że dwaj współpasażerowie głośno komentowali nowe doniesienia ze Stanów Zjednoczonych. Prezydent Ronald Reagan właśnie złagodził sankcje gospodarcze wobec Polski. Pierwszy z mężczyzn twierdził, że to dzięki wizycie papieża. Drugi natomiast upierał się, że to przez zniesienie stanu wojennego. Dziewczyna niechcący musiała słuchać tej dyskusji. Ale gdy pociąg zbliżał się do celu, wróciła myślami do wizyty na plebanii. Targały nią ambiwalentne uczucia. Z jednej strony cieszyła się, że uzyska dostęp do źródeł, ale z drugiej - zaczęła się coraz bardziej obawiać pastora i wizyty w obcym dla niej wyznaniowo świecie. Była coraz bardziej zestresowana. Ciągle tłumaczyła sobie, że przecież jej tam „nie zjedzą”, może nie będzie traktowana jako intruz? Wysiadła na stacji i skierowała się w kierunku parkowych alejek. Po pięciu minutach zobaczyła okazały budynek. „To pewnie plebania”, pomyślała z bijącym coraz szybciej sercem. Z daleka widziała poniemiecki, o ciekawej architekturze gmach, pomalowany na jasnozielony kolor. W miarę zbliżania się coraz wyraźniej słyszała jakiś harmider i podniesione głosy. Pokaźna grupa kobiet i mężczyzn stała przed wejściem do domu pastora, tak jak przed sklepem w czasie „wyrzucania towaru”. Karolina zupełnie nie spodziewała się takiego widoku. Zaczęła, przepraszając wszystkich, przeciskać się do drzwi frontowych. - Halo, a gdzie się to panienka pcha?! Co nie widzi kolejki?! A zapisana jest?! – gardłowała jakaś kobieta trzymająca kartkę papieru. - O! To już obcy tu przyjeżdżają po dary. U nas w Polecku jest dużo potrzebujących! - odezwał się starszy mężczyzna.
    • @Jacek_SuchowiczDziękuję! Bardzo fajnie wyszło. :)
    • @Naram-sin Z tą różnicą, że chirurg tnie, żeby naprawić. Poeta tnie, żeby odsłonić. I nie każda rana ma być „estetyczna”. Czasem musi być brutalna, nieprecyzyjna, rozedrgana — bo taka jest prawda, którą wydobywa. Jeśli poezję sprowadzasz do skuteczności narzędzia, to może i potrafisz rozpoznać dobry lancet — ale nie poczujesz, co dzieje się pod skórą. A dla mnie to tam — właśnie tam — zaczyna się literatura. Możemy się różnić w podejściu. Ale nie myl chirurgii z krzykiem serca. To nie sala operacyjna. To krwawiąca dusza. @Naram-sin pisz śmiało co chcesz ale ja..... bo jadę samochodem 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...