Reinkarnacja

[Klaudia Gasztold]

siedzimy oboje w błękitnym korytarzu

tylko dwa drewniane krzesła są zajęte

spoglądam na starannie naszkicowane

ołówkiem na ścianie dwie łódki

 

czyżby to były te łódki

które anioł struga z kory?

pomyślałam błądząc w myślach

 

przytaknął siedzący obok mnie aleksytymik

jakby czytał moje myśli

nawet nie patrząc mi w oczy

ciekawe czy rozumie to co zdoła przeczytać

 

w ciszy szukałam cienia

obecności duchowego bliźniaka

kilka godzin minęło w poczekalni

po czym drzwi się otworzyły

 

weszliśmy jednocześnie

jako obcy sobie ludzie

aby być bliźniakami jednojajowymi

w kolejnej przystani

 

na błękitnej ścianie

nie było już tych samych dwóch łódek

było zaś ich więcej

jak i więcej zajętych zostało krzeseł

 

Klaudia Gasztold

[Natuskaa]

Aleksytymik nie znałam tego określenia. W szukaniu części siebie faktycznie można czasami odnieść wrażenie, że ta część jest taka... nieogarnięta. Może źle odczytuję, ale tak mnie prowadzi umysł.

Tylko koniec mi się wydaje nie zrozumiały... tłok, w tłumie można się zgubić albo odnaleźć. Może trzeba podjąć decyzję? 

Trudny wiersz, ale zatrzymujący.

 

Pozdrawiam :)