Na naszych twarzach

[duszka]

 

 

trud

bycia szczęśliwym

i znój

zabłąkania

 

lecz usta

 

potrafią nadal

dotknąć innych ust -

 

serce potrafi w nas rzeźbić

głębiej

 

 

 

 

 

Edytowane 1 Marca 2021 przez duszka (wyświetl historię edycji)

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - piękno bije z tego wiersza - 

                                                               Spokoju życzę.

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Cieszę się, że pomimo "znoju i trudu: je odebrałeś, Waldemarze! Dziękuję Ci i pozdrawiam :)

 

@huzarc Dyiękuję Ci i miłego dnia! :)

[Justyna Adamczewska]

@duszka

 

Wiersz bez znaków int. jest jeden - myślnik, to tak celowo, duszko? Trudny utwór. Szczególnie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zmęczenie wyziera z każdej strofy, pozdr. J. 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Witaj, Justyno :) Tak, myślnik jest celowy, ma łączyć, ale nie od razu, z nastepującym dwuwersem. I tak - napisałam o czymś trudnym, co w moim pojęciu nalezy mniej lub bardziej do każdego człowieka, ale jednoczesnie złączone jest z możliwością pokonywania tego, a więc - z nadzieją :)

 

Dziękuję Ci i pozdrawiam!

[Justyna Adamczewska]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja też dziękuję za wyjaśnienie, bo trochę się pogubiłam. 

[Gość Radosław]

Witaj Duszko 

 

Wiersz, przez użycie słowa "trud" otwiera we mnie refleksję, że nie ma co utrudniać sobie bycia szczęśliwym. Może jesteśmy szczęśliwi z natury? 

 

Pozdrawiam 

 

 

 

 

 

[duszka]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Właśnie! I to dojście do tego stanu "szczęścia z natury", do tej naszej "pierwotnej natury" jest według mnie "trudem", bo od niej się oddalamy (błądzimy)... Gdy dotrzemy do niej, szczęście pojawia się "samo". Tak :)

 

Dziękuję Ci za podzielenie się tą inspirującą refleksją i pozdrawiam!

[duszka]

@MIROSŁAW C. Miło mi :) Pozdawiam!