Człowieczy los

[Ewula]

Jestem na scenie życie

Ja mały trwożny człowiek

Jupitery gwiazd jasno świecą, rozświetlając oczy

Księżyc snuje swoją  mleczną  opowieść

 

O człowieku, który mały czysty

Na świat magiczny otworzył swoje wnętrze

Na świat ogromny i piękny, porywisty

Niemowlęcia otwarte małe serce

 

Potem wiek dziecka, około lat czternastu

Przygrywa do tańca życie porywiście

W wirze zabawy roztańczone dzieci

W wirze zabawy oczywiście

 

I wiek nastoletni, w którym człowiek

Wie wszystko, tak jak w piosence

Wsiada do pociągu byle jakiego

Zostawiając w przedziale  odważne, młode serce

 

Potem dojrzałość przychodzi z czasem

Dojrzałość wie, dojrzałość wierzy

Że w życiu najważniejsza jest

Miłość do człowieka i szeptanych  pacierzy

 

Na końcu starość przychodzi znienacka

Ta nie czekana, pyta się człowieka

Czy jesteś gotowy, w modlitwie żarliwej

Spiesz się, życie przez palce wycieka

 

Człowiek wie, człowiek wierzy i czuje

W każdym przedziale wieku, jak w prostej piosence

Bogu oddać wiarę, Bogu obiecać w modlitwie

Swój człowieczy los i stęsknione serce

Edytowane 27 Lutego 2021 przez Ewula (wyświetl historię edycji)