Obraz dnia

[Śniący]

Przede mną płótno przeciętnego dnia.

Wyleję na nie gamę dobrze znanych barw.

 

Najpierw wylosuję kolor rannej nadziei

i lekko naiwnej wiary, że ten świt coś zmieni.

 

Chwycę złote nici wschodzącego słońca,

niech oplotą moje myśli i je grzeją bez końca.

 

I zamoczę pędzel w kilka szarych barwników,

niech opiszą gwar ulic i pęd bezdusznych trybików.

 

Siną bielą rozmażę mgłę, w której znika czas,

w której ciąglę błądzę pośród durnych spraw.

 

Niebo barwy ogniste będzie miało tak

jak szalone emocje, których czuję smak.

 

A ziemia okryje się fioletowym cieniem,

wiatr ukołysze ją do snu granatowym tchnieniem.

 

Na koniec wszystko pokryje czarny atrament.

Tak oto kolejny dzień odchodzi w niepamięć.