Gniazdowniki, jak my

[Paweł_Kolcaty]

Gdy przez okno, dla relaksu,
patrzę w błękit podświetlony,
często popis młodszych braci
(sióstr, a jakże) wzrok przykuwa.

Jakby nitką przywiązane,
równowagę z wiatrem stroją,
lecz nie sfruną, nie odlecą
sroki - sennych drzew figlarki.

Kleks jak oko cyklopowe,
nad nim drga ogona spławik -
kończą gniazdo na jesionie.
Będę je miał na widoku.

Ile jajek zniesie sroka,
ile młodych wyprowadzi
i gdzie za rok słać się będą?
Czy doczekam?

[Lady_Supay]

Bardzo obrazowy, nostalgiczny wiersz. Niewiele takich.

Podoba mi się.

pozdr.su

[Paweł_Kolcaty]

Miło, że się spodobał. Dziękuję za ciepłe słowa.