Strefa komfortu

[Alexis]

Jeszcze wszystko zmienić się może,

Obrócić i skręcić ,

Trzasnąć z warkotem tłumnych idei,

Rozbić na miliony

Jak salonowy czerwony wazon.

Jeszcze wszystko może się przemienić,

Unicestwić to, co trwałe miało być

I w szorstkości losu żyć.

Nieśmiertelność nauczy,

Jak zapominać o czarnych łzach,

W które oczy przysłaniały się od tak.

Nad ranem  imię kochanka wypadnie

Ze złamanych myśli

I księżycową mgłą zajdzie

wieczornych fleszy blask.

A może na raz złamie się serce,

Nie pamiętać będzie już na dwa?

Nietrwałość wzbudzi grozy strach

Choć tak długo miał spokój  trwać.

Los jak tkaczka

Tworzy i zrywa,

Śmieje się srogo prosto w twarz.

Czasami jak i matka

Utuli, kołysankę zaśpiewa.

Na koniec wybudzi

I nawet…

Nawet nie zaczeka.