Alexis

Pół dnia myliłam się, co do ciebie. Dopóki nie wykupiłeś mnie u nadziei.

Pamiętam, byliśmy wtedy dziećmi, słońce paliło cienką skórę naszych powiek, poharatane od źdźbeł zbóż nogi prowadziły nas w miejsca nowe, nieznane. Wmawiano nam, żeśmy ci niechciani, a my z sercem na dłoni kochaliśmy, gdy nam kazano i nienawidziliśmy, bo serce to ciągle pękało. Tak, jesteśmy dziećmi tamtymi, choć już nie razem, nawet nie w połowie. Czasami przypomni coś zapach schowany w kołdrze, czasami uśpiona zazdrość zdejmie sen z powiek. Oni… Wiem tylko, że tęsknią wzdychając do wspomnień.

Pół dnia myliłam się, co do ciebie. Póki nie wykupiłeś mnie u nadziei.

@Marianna_ "Muśnięcie skrzydłem motyla"... Tylko tyle, albo aż tyle, żeby ulotność wzięła górę nad sercami. A później okazuje się, że to było zwykłe... nic... Pozdrawiam serdecznie. A.H.

Niesamowity wiersz, poprzez swoją inność. Natomiast bardzo mnie zaintrygował cytat Arystotelesa poniżej... Czy mogę się mylić, że i motyw przyrody można odnieść do miłości? Pozdrawiam.

@[email protected] Dziękuję za opinię, zwłaszcza w odniesieniu do rymów. Bo nie ma lepszych, niż te oparte na rzeczywistych doświadczeniach. Co jeśli przyjdzie następne... nic? Poezja przeżyć nie wybiera, oby tylko i wenę ze sobą przyniosły. Pozdrawiam serdecznie:) @Lidia Maria Concertina Dziękuję :)

Łączyło ich nic, jeden spektakl, jakiś kit. Nic, bo najwyżej iluzji szczypta, gdy rozpusta bywa ukryta w podszeptach. Raz tylko na zimne dmuchnąć się miało, by żadne pragnienie się nie wylało. Teraz, niczym pomyleni, w swingowych nutach są zatraceni. Śmiech, tan, vivat już siostrami zdrady, co w sercach chorych urządzają estrady. I gdzie sumienia fala wrze? Uschła? Przeminęła? Może wciąż mknie. Miało nic łączyć ich, żadne słowo, żaden prym! Świat kochanka wezwał wnet. Myśli o niej? Może nie... Ona z kimś już tańczy takt. W swingowej nucie niewierny ten akt.

Jeszcze parę chwil pamiętam, kilka z nich po nocach się śni. Nuta zeszłego lata? W sercu wciąż mi jakoś tli. Gdzie ta iskra twego włosa blond? Raz znika, później wraca chcąc wciąż porywać mnie stąd. Przestań, ah przestań być jak zaraza! Nie bądź mi zmorą nocną, nie odszukuj serca drogi. Miałeś odejść i ja też zniknąć miałam, dlaczego po krańcach szaleństwa wracałam? W śnie delikatnie wzdychasz na me ramię i znów czuję twój zarost niedbale. A nad ranem? Tak, jak do niedawna – znikasz, gdy słońce przez okno jasno wnika. Nie bądź mi zmorą nocną, Nie odszukuj serca drogi. Miałeś odejść i ja też miałam, tylko jakoś tak … na szlakach miłości się błąkałam.

Aktualnie mój faworyt. Dojrzały i ujmujący... porywający

@[email protected] Oczywiście, brać i zabierać na stałe można tyle, że aż głowa pęknie wszak:) Utwór edytowany, bo już wątki w sercu tworzącej domagają się zmian:) Pozdrawiam...

Uprzejmie pana proszę, Ten pocałunek kosztuje grosze, Muśnięcie dłoni na raz, To jak jeden głupi żart . Mogę zrozumieć ja proszę pana Ale życzę sobie tego wszystkiego z rana. Uprzejmie, bo inaczej nie umiem Proszę, choć jeszcze jeden warunek. Nie wspomni pan tamtej Co wczoraj własny obliczała rozrachunek. Ja uprzejmie żądam Niech pan czule i mile Zapewni mi te chwile. Jedną i dwie Na pięć zamkniemy już tę część. Spojrzeć proszę Ten toast za nas wznoszę I nie wspomnę nikomu Co pan szeptał wczoraj po kryjomu.

Jeszcze wszystko zmienić się może, Obrócić i skręcić , Trzasnąć z warkotem tłumnych idei, Rozbić na miliony Jak salonowy czerwony wazon. Jeszcze wszystko może się przemienić, Unicestwić to, co trwałe miało być I w szorstkości losu żyć. Nieśmiertelność nauczy, Jak zapominać o czarnych łzach, W które oczy przysłaniały się od tak. Nad ranem imię kochanka wypadnie Ze złamanych myśli I księżycową mgłą zajdzie wieczornych fleszy blask. A może na raz złamie się serce, Nie pamiętać będzie już na dwa? Nietrwałość wzbudzi grozy strach Choć tak długo miał spokój trwać. Los jak tkaczka Tworzy i zrywa, Śmieje się srogo prosto w twarz. Czasami jak i matka Utuli, kołysankę zaśpiewa. Na koniec wybudzi I nawet… Nawet nie zaczeka.

Chcę Cię obok siebie, Trzymać Twoja dłoń, Czuć zapach perfum. To one dają mi poczucie bezpieczeństwa. Podobnie jak ramiona Którymi oplatasz moje zmęczone ciało. Tak pospolicie pragną Tylko niedoświadczone egoistki.

To jest to... Odwilż i wszystkie te emocjonalne przygotowania do czegoś nowego... Trafiło. Dziękuję.

Te wszystkie prawdy Uśpione w poletku sprawiedliwości. Wszystkie racje stłamszone, Zdeptane przez ludzi w garniturach. Zostaje tylko to, co w religiach nazywa się grzechem. Podobno człowieczeństwo Zatwierdza sojusze z demonami Przy kielichu wina z krwi ubogich duchowo. Jezus oddawał za nich krew. Czy teraz postanowili bawić się w zbawicieli? Mordują prawdy i umywają ręce, Aby trzymać się zguby, Jakby miała ich uratować Przed klęską. Te wszystkie prawdy, Te wszystkie racje. Czy one zmartwychwstaną?

"Kiedy pustka wyda dekret sercu", piękne zdanie o czekaniu na coś, co może uspokoić burzę emocji. Niby smutne, ale daje nadzieję, na chwilę...

Gwarancja na miłość Dawno przepadła Racjonalna myśl Szeptała krzycząc, że należy odejść. Demon lęku rozkazał jednak duszy Dalej się wahać. Jak odnaleźć w chaosie prawdziwe Tak lub nie? Gdzie szukać odwagi ? Tutaj niezdecydowanie Samo wskazuje, które druczki dobrego wychowania Wcielać w życie Nigdy przekonanie wobec Jednego uczucia. Gwarancja na miłość? Zgasła i przepadła A machina związku Dalej gra Smutnie Żałośnie

Żałosny koncert spadających łez Jedna gra w d-dur Druga śpiewa sopranem I gdzie w tym litość dla uszu Złamanego serca? Hebanowa rzęsa nie jest przecież w stanie Zatańczyć do pomylonej muzyki A umysł rozrywa się od tłumu Rozgorączkowanych myśli I ktoś by podsumował, że każdy koncert Kończy się Lepiej czy gorzej Ale zawsze owacjami dla dyrygenta. Dlatego stojąc na środku pustego pokoju Wyobrażam sobie Ten koniec I w głośnym brzęku mojej orkiestry Słyszę je Pełne nadziei dla przyszłości Owacje

Kiedy krzyczysz, Przykładam palce do uszu. Widzę, jak zabawnie ruszasz ustami. Twoje ciało drga pod wpływem słów. Tworzysz taniec, Do niemej muzyki. Ekspresja, Temperament. Rytm. Wierz mi, Nie słyszę nic. Jedynie widzę i pragnę zatracić się. Tak jak ty. Jesteś gniewem I chyba nie zdajesz sobie sprawy Z własnego ja. Podobasz mi się w swoim amoku, Ale zginę, Jeśli wyciągnę serce w Twoją stronę.

@tetu Brak osobistego czasu, czyli myślę, że nic co powinno godzić w autora :) W planach i tak mam wrócić do niego i przeanalizować. Często wolę przelecieć wzrokiem wiersz i mieć w pamięci jakąś jego cząstkę niż nie czytać w ogóle. Pozdrawiam i miłego dnia :)

@tetu Przeczytałam, a w zasadzie "przeleciałam" wzrokiem i spodobało mi się :) Jest w tym coś i myślę, że gdybym wgłębiła się w jego interpretację, ten wiersz nie opuściłby mnie na kilka godzin.

@Lahaj Mam nadzieję, że jednak nikt się nie porzygał :D! Dziękuję bardzo za opinię. Każda się przydaje :) Pozdrawiam!

@Lahaj Mam rozumieć, że jest tu zbyt duża rozbieżność w znaczeniu tych wersów? Mapa a ocean.

@Kot Tak, to nie jest zakończenie ich historii :) Kochanków wśród nas jest mnóstwo, świat roi się od nich. Często nie mamy pojęcia, co się z nimi dzieje, stają się w pewien sposób pospolici, a jednak na swój sposób wyjątkowy... I to chciałam przekazać na końcu swojego wiersza :) Pozdrawiam!

@Kot Dziękuję bardzo za opinię :). Zawsze miło czyta się coś, co jest pochlebne. Czy jestem zadowolona z zakończenia? Myślę, że tak.Najtrudniej jest chyba pisać zakończenia, bo ono musi mieć zawsze jakiś smaczek. Jeśli "Kochankowie" na końcu go nie mają to proszę o poprawę :)