Na deskach

[Gość]

Poszukuję piękna przekazu
w magazynie porcelanowych masek.
Słyszę zmian trzęsienie.
Kruche wciąż z półek spadają
i pękają nietrwałe, użyte.
Nie przysłoniły dłużej aktora,
nawet nie zakryły mimiki.

Stojąc na resztkach wciąż pytam.

W egoizmu zabawie przebierają kostiumy.
Słyszę szeleszczące tkaniny,
co płoną rzeczywistością.
Każdy wers nietrwale odparty
wciąż wraca ideałem nasycony,
z doświadczenia aktora wyciągniętym,
przenikającym zapach
i zmieniającym fakturę.

Stwarzam wizerunku pełnię.

Z przerażeniem drzwi składu manekinów otwieram.
Tak realnych jak każda myśl,
zbieram na scenę ich armię.
Udawać bezdusznych mają.
Jeden, drugi, trzeci,
wszystkie niszczeją słabościa plastiku.

Całokształtem przepełniony
dialog z sobą zaczynam.

Wszystko jest częścią życia granego w każdym akcie,
każda scena marnością przenikniona
i widz pustką wyrazu nieprzejęty,
którąś chwilą wzruszony tworzy błazenadę
i w kolejnym rzędzie realnego świata
oddycha spektaklem.

Zwykłą, swoją słabością
buduję świat sztuki.