Domofon

[Lidia Maria Concertina]

 

Godzina 2:26 nowego roku, a nic się nie zmienia....
Tylko cyfra w legendzie wieków przewraca pustą stronę.

Wypijam kielich słodyczy.
Ciemnia wywołuje moje kolaże petard. Powinni je pokazać w Madam Tussaud's - są moją głową. "Wysiadło" światło. 

 

Chcę zobaczyć kawałek świata. To całkiem ambitny plan. Ten "kawałek" oczywiście okaże się pobliskim sklepem samoobsługowym, najbliższym śmietnikiem, przystankiem oraz galerią handlową. 
Zawsze tak się kończy, bo nie mam nawet punktu wyjścia. 
Bezpieczniejsze są punkty odejścia lub wyjścia. 

 

Ktoś tłucze lampy naftowe w środku nocy
W telewizji kankan w niebieskiej sukni - niebywale utalentowana artystka pokazuje światu, że ma nogi. 
Nie każdy je ma.
Ludzie, którzy nie mogą się poruszać o własnych mają często tyle energii i entuzjazmu, że mogliby być prezydentami ludzkości. 

A ludzie, którzy nie oddają dziękczynienia za kończyny i wszystkie zmysły  - kapryszą, że wafelek jest bez polewy, termiczne legginsy dostępne tylko online i że w tym roku, niestety, domówka... 

 

W starym pudełku na tytoń trzymam płatki róż i kawałek własnego ciała. 
W razie, gdyby zginęła gdzieś dusza być może uda się ją odnaleźć na podstawie tego strzępku skóry. 
Odtworzyć DNA wieczorów spędzonych ... w stronę - Boga, olśnień zasianych przez naturalny świat, myśli, które budują domy sprzed pokoleń, ale z nowoczesną infrastrukturą. 

 

Mam lepszą umiejętność koncentracji. 
Teraz, kiedy wiem, że minęła już trzecia godzina roku i nadal nic się nie zmienia. 
Śpię czujnie, bo w każdej chwili snu może wydarzyć się jawa. 
... Zapuka do mych drzwi i ... nie wejdzie. 
Nie zna kodu. 
Ja znam tylko pierwszą cyfrę i to w nagłych wypadkach
Po co więc kusić los?
Niech chrapie.