Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

@AnDante to nie powód żeby mówić mi że lepiej będzie mi być terapeutka niż poetka ja ci tak przykrości nie robię to mnie zabolało a to że masz sumienie to już twój problem krytyka krytykę umiem przyjąć ale za kogo ty się uważasz żeby mi pisać że nie nadaje się na poetkę sory ale nie mam ochoty gadać z tobą na tak niskim poziomie bo sędzia nie jesteś

@Iwa-Iwa wybacz ale nie chce już z tobą gadać 

@Iwa-Iwa jesteś przemądrzała iosoba i ranisz innych a ja od takich ludzi uciekam wybacz

@Iwa-Iwa tez mam prawo siebie bronić i nie dam ci po sobie jechać bo nic ci nie zrobiłam skoro się nie podoba to nie zaglądaj na mój profil

@Iwa-Iwa @Iwa-Iwa kazdy ma prawo tu wstawic co chce i skoro mam tu konto to ja też mam prawo ego to chyba ty masz tak. Się madrzyc 

Opublikowano

Droga Iwo, zaparz sobie melisę, uspokój się, a może zauważysz dość widoczny emotikon żartu przy moim dwuwierszu i przestaniesz Ty mnie obrażać niskim rzekomo poziomem dyskusji, bo to raczej Ty taki poziom prezentujesz.

Nie wiem, czy będziesz lepszą poetką czy terapeutką i przyznam - mało mnie to interesuje.

A tak przy okazji - nie napisałem, że nie nadajesz się na poetkę, (ale być może będziesz doskonałą terapeutką), więc nie zarzucaj mi czegoś, co nie miało miejsca, a co do Twojego wiersza, to przykro mi, ale to nie moja bajka, nie mój styl, ale oczywiście innym może się podobać, a do tzw. "kultury osobistej" należy przyznanie komuś prawa do jego własnego, nie zawsze zgodnego z naszym zdania.

Tego Ci serdecznie życzę

AD

 

Opublikowano

@AnDante melisy nie lubię ale sobie zapaliłam może zatopiemy topór wojenny zgoda? wyciągam rękę :)

@Iwa-Iwa a pisałam o chorobie gdyż chciałam by ludzie przestali nas się bać dać przekaz na forum i na blogu ale chyba będę musiała to zmienić i pisać o czym innym

Opublikowano

@Dag dziękuję stwierdziłam że świadectwo mi wystarczy bo to dużo stresu mnie kosztuje, ale myślę co tu dalej zrobić ze sobą oprócz osrodka do którego chodzę dzięki szkole miałam konkretne zajecie o co głównie mi chodziło by nie spać w dzień by poczuć jakiś moc adrenaliny nie udało się ale cóż próbowałam i powoli odzyskuje wiarę w swoje możliwości nawet zaczęłam szukać pracy bo już się odważyłam ogłoszenia przeglądam codziennie do 3 miejsc wysłałam cv 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witam - a kiedy wrócisz spijemy nektar,  rozpalimy ogień. w najkrótszą noc - pięknie - fajny wiersz -                                                                                                           Pzdr.
    • Czytałem Johna Cage’a i przypomniałem sobie gnoja pytanie – czemu nie dzielisz wersów i oto dotarło do mnie, że podział jest formą istnienia – zdzielił mnie w twarz drab na ulicy argumentum ad personam i zastygł - tacy sobie stawiają pomniki za życia, cokoły pustoszeją. Coraz większy rozdźwięk społeczeństwa, coraz większy upadek. Coraz mniej w telewizji do obejrzenia. Przyszło mi żyć na pustkowiu. Fraternizacja z tłuszczą wychodzi mi bokiem jak grot po niedźwiedzim tłuszczu (stąd biorą się nazwy – panie docencie, doktorze - całe uczone słowotwórstwo, zniknął człowiek w plażowym ubiorze). Skończyłem pisać rozdział książki, odłożyłem to, co miałem wypić na później – za rok, może dwa, ile lat przede mną, za - szafą, czymkolwiek wspartym o ścianę znajdzie ktoś o imieniu nieznanym – z ang. NN, NoName - niedopitą szklankę (koniecznie jak u Brodskiego), zabierze do muzeum – cokoły pustoszeją, sami sobie stawiamy pomniki w narcystycznym zachwycie. Przy wtórze pochlebców, pociotków, pobratymców –  wyjców. Czytałem Kennetha Kocha –  wspomina o Kantorze, mój ojciec cenił Cricot, parasol w muzeum – na obrazie i ten, który zostawił przez roztargnienie w jakiejś mniej artystycznej spelunie - obaj nie żyją. Żyję na pustkowiu. Czytałem Johna Cage’a i jego opowieść o przekraczaniu rzeki przez Hindusa i Japończyka – i przypomniałem sobie gnoja, który mi mówił, że tak się nie pisze. Czy tylko dlatego, że się nie chodzi po wodzie mam schodzić na mieliznę? Chciałbym, by znaleziono wyżej wspomnianą - ww. (tylko tak się to pisze) szklankę na Manhattanie. Choćby w podrzędnym hotelu.  
    • Dyskretnie przemycasz, że gdzieś poza człowiekiem istnienie jeszcze jakiś wyższy mu obserwator. Poezja "współpracująca" z AI i nikt się nawet nie kapnie, że tak. A ona mogłaby odpowiedzieć gdyby umiała - dziękuję.   Nie istnieje poezja w oderwaniu od jego twórcy, życiorysu - taka jest nieprawdziwa. Zdecydowanie NIE, choć to miły w czytaniu wiersz.   Pozdrawiam. :-)    
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      O matko córko! Już wieczór mam zrobiony Twoim komentarzem :)   Wyobraziłem sobie ten moment, w którym czas staje w miejscu, punkt widzenia nieszczęsnego bohatera(ki) ląduje za ścianą z książkami i nadaje zegarkiem sam do siebie: u-c-i-e-k-a-j....! ;)  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...