Te dawne dni

[Vivia Lera]

Bywały czasy,
bywały dni,
bywały lata,
ale te dawne,
te, których nie pamiętasz.
Były one pełne pieśni.
Pełne błękitu,
i barw bez liku.
Pełne zrozumienia,
zjednoczenia.
Ludzie jeszcze wtedy,
rozumieli się bez mowy,
wystarczyło wznieść szablę,
splamioną barwą czerwoną.
Wystarczyło podnieść ku górze,
symbol Boży.
Wystarczyło, że ten jeden wyjątkowy człowiek,
ten buntownik z wyboru,
nie z przymusu,
pieśń są odczytał,
a już szlachetna krew za nim stawała,
i wsłuchiwał się w te słowa niezwykłe.
A jednak zrozumiałe.
A ci, którzy pojąć nie mogli,
w głębi duszy,
Żałowali.
Oj żałowali!
Oj cóż to za czasy były!
Jednak przeminęły.
Teraz ludzie popadli w czarną pustkę,
bez wyjścia,
bez zrozumienia.
I mimo, że ten sam język znamy,
i że tyle innych poznamy,
to buntowników już nie rozumiemy.
Teraz tylko pieśniarz,
pojąć słowa swoje,
i innych może.
Autor: Vivia Lera