Historia edycji

Świetlisty mieszka w modrym akwarium wieczności,

jest głębią ekranu i konturem ciemności,

gdzie oscylują luźne piksele istnienia

jak lampiony na moście losu bez imienia.

Świeci, choć nic nie mówi – promień ciszą gaśnie,

nawleczony na głuchy bezgłos złotej liry,

wyszarpując z trzewi jej strun naiwne baśnie

gwiazdom lapisowanym przez święte szafiry.

Lecz nie dosięgnie go mój palec światłoczuły.

On ukryje mnie w łodzi ze szklanej wikliny,

nauczy gładzić blask wędrownej kapsuły

i patrzeć w pulsujące kształtami szczeliny.

Przez nie – i w nich – znajduję, potem gubię chwile,

cedzone sitem myśli jak ryby ogłuszone

dudnieniem twórczej pustki w błękitnej mogile

wód u dna duszy – widzę tam jak zawieszone.

Wrzeciona deszczu szumem wrastają w łodygi,

szarości spływając po okiennych szelestach,

lepikimi plastrami jak lustrzana twarz strzygi

siadając u drzwi myśli, na zimnych podestach.

Skrzydła paproci w krwawy bryzg czerni upięte

skowyczą co noc cienką linią przemijania

i tłuką o szyb dzwony, jak anioły zdjęte

z futryny nieba, gromem nagłego skonania.

Dokąd znikasz, odchodząc chwil cieniem daremnym,

odrąbany od mlecznej piersi pszenicznego

smaku – kiedy nic już nie jest sensem przyziemnym,

ale kończy się echem słowa ostatniego?

Nikt nie słucha – piszczałki i cymbały tłumią

pomruki deszczu, a on skrobie szronem uszy.

Nikt nie czyta – czcionki fraz milcząco nam szumią

jak barwne paciorki kłamstw w supłach duszy.

Czerep widnokręgu domyka się kirem burz.

To koniec: światło schnie, a mrok znika w próżni.

Nikomu niepotrzebne są widoki wzgórz,

gdy małość od wielkości niczym się nie różni.