Zasnąłem nad ranem

[Daniel]

Zasnąłem nad ranem
wtulony do krzyża,
w pozycji bezradnej
trzymając się życia.

 

Trzymałem za ramię,
co przybite gwoździem,
przebite i za mnie,
trzymałem ostrożnie.

 

Chciałem poczuć Boga,
chciałem obecności,
kiedy naszła trwoga
duchowej ciemności.

 

Tak jak nocą ciemną,
kilka lat już temu,
gdym w kaplicę polgnął,
by w Twym usiąść cieniu.

 

Gdym usiadł przed Tobą  
(Tyś w szkatule skryty)
chciałem byś był ze mną
i dla mnie odkryty.

 

Lecz zostałeś Boże,
w swoim zamieszkaniu,
nie przyszedłeś do mnie,
by mi ulżyć w łkaniu.

 

I gdy tam siedziałem
Ciebie nie spotkawszy,
dziś to rozpoznałem -
byłeś przy mnie zawsze!

 

Ciemne dni przeżyte,
gdy nie czułem ikry,
są dziś dla mnie życiem
prawdziwej modlitwy.

 

A że chwytam krzyża,
to byś mi się przyśnił
i za skrzydłem stróża
w śnie się ucieleśnił.