kłócie

[Matisse]

pani kłuje
panikuję
proszę nie kłuć się już nie kłóć
bo parzysz już pani
igiełkami i gierkami
pocisz aż
niepocieszasz
proszę przestać

bo pani kuje
gorącem kłócia w lodzie
i wrzący nic nie wtrącę
stworzony mrożeniem lud strwożony
pani skończy

bo tak tylko pokutuje
pokłóty potem skuty

[Gość Franek K]

@Matisse

 

Zabrakło darcia kutów...

[Magdalena_Blu]

Fajna gra słów - nawet bardzo i  choć kłuło mnie dość mocno słowo "kłócie" i nawet napisałam o tym już  pełną analizę jednak ją skasowałam, bo stwierdzam, że w sumie wszystko jest wyjaśnione, bo i tytuł naprowadza na zamysł autora, i w treści również to widać. 

Podsumowując, jako neologizm już mi nie przeszkadza "kłócie". 

Ogólnie i w całokształcie wiersz na duży plus.

 

Pozdrawiam:)

 

 

 

 

[Matisse]

@Franek K heheh, najwyraźniej pokłady mojej słowmojejokujczej weny za wcześnie się wyczerpały

@Magdalena_Blu dziękuję pięknie i cieszę się, że przypadło do gustu. Takie kombinacje językowe nie są dla wszystkich, ale mnie jakoś przyciągają od lat