Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

 

Pochmurna pora znów nastała

Złota, karminu barw przybrała

Ale na koniec poszarzała


Kupiłam klopsy w przecenie

W sosie pomidorowym

Moje i twoje kieszenie

Są w trybie już końcowym


Złom sprzedasz, kupisz browary

Tanie, w puszce są niezłe

Nawzajem zrobim se dary

Bo serca mamy ciepłe


Poliki moje czerwone

Zżółknięte twoje zęby

I dłonie nasze splecione

Jak wygłodniałe sępy


Grzejem się, ciało przy ciele

Bo ziąb w tej naszej budzie

Nie śpimy gruszek w popiele

Żyjemy tu, jak w cudzie

 

Rozgrzały klopsy nam brzuchy

Wino rozgrzeje serca

Jutro znajdziemy glanc fuchy

Taka jest nasza intencja

 

Byle do wiosny, do zieleni

Niech ziąb przeminie, niech się zmieni

Gdy ciepło łatwiej o suwenir

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez ais (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wiem, wiem Agrafko, że poprawnie jest nie zasypiamy, ale w moim  wydaniu jest zapis - Nie śpimy - Licentia Poetica :)))

 

Jak odwiedzi mnie V, to wszystko poprawię :)))

Prawie wszystko :]

 

Dziękuję za Twoje zaangażowanie :)))))))))))))))))))))))))))

Zdrówka!

 

@Marek.zak1 Dziękuję.

Zdrówka!

Gość Radosław
Opublikowano

Moja propozycja na tytuł to Lordy. Oni żyją jak Lordy. 

 

 

Pozdrowienia. 

  • ais zmienił(a) tytuł na Życie lordów: Byle do wiosny

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...