Niedokończona operacja Id

[Barbara_Pięta]

Telefon dzwonił uporczywie już od dziesięciu minut. Nie miał szans na spokojny sen, więc zerwał się z łóżka i energicznie podniósł słuchawkę.
- Tak, słucham! – warknął.
- Dzień dobry – usłyszał beznamiętny głos
– Chyba pana obudziłam – było to raczej stwierdzenie suchego faktu, niż grzecznościowy zwrot – mam przyjemność z panem Skapalettim, nieprawdaż? – jak na jego gust była zbyt pewna siebie. Ale w jej głosie wyczuł również determinację. To już było coś.
- Jasne – wycedził, przypalając w międzyczasie skręta – a o co łazi? – spytał z głupia frant. Jeśli ktoś go potrzebował wiadomo było, co się święci.
Po drugiej stronie zapanowała cisza. Kobieta chrząknęła i odezwała się tonem nie znoszącym sprzeciwu:
- To pilna sprawa. Muszę z panem porozmawiać w cztery oczy.
- Gdzie i kiedy? – zapytał.
- Za piętnaście minut u „Bliklego”. Trzeci stolik od okna, po prawej stronie.
- OK. Zaraz tam będę. – odłożył słuchawkę. Po chwili był już gotowy do wyjścia. Wsiadł do taksówki i podał kierowcy adres docelowy. Szczerze mówiąc zastanawiał się, dlaczego baba wybrała sobie tak idiotyczne miejsce. Kompletny nonsens.
Dojechali na miejsce. Zapłacił kierowcy i ruszył w stronę lokalu usytuowanego w samym centrum miasta, na najbardziej ruchliwej ulicy. Nacisnął klamkę, delikatne dzwonki oznajmiły przybycie nowego gościa. Kobieta czekała przy stoliku. „Ruda pięćdziesiątka” – skwitował w myślach. Wyglądała na taką, co wie czego chce i potrafi to wyegzekwować. Tego typu klienci zazwyczaj dorzucają niezłą premię za wykonane zadanie. Podszedł do stolika i usiadł. Wymienili krótkie, znaczące spojrzenia.
- Przejdźmy do rzeczy, czas to pieniądz – ton jego wypowiedzi dobitnie dawał do zrozumienia, kto tu rządzi.
Kobieta zaczęła mówić, starannie dobierając słowa:
- Chcę, żeby zajął się pan pewną osobą. Robota musi być wykonana perfekcyjnie.
Żachnął się. „Co za bezczelne babsko, za kogo ona się uważa? On się nazywa P E R F E K C J A do cholery!"
- Żadnych śladów, dowodów – kontynuowała – to ma wyglądać nawet nie na wypadek, ale na samobójstwo, śmierć spowodowaną atakiem choroby psychicznej. Rozumiem, że ma pan takie narzędzia, dzięki którym uda się to osiągnąć? – przyjęła wyzywającą pozę. Miał ochotę dać jej w mordę, ale stawka była zbyt wysoka. Przez dłuższą chwilę ważył w myślach wszelkie możliwe rozwiązania i opcje. Miał w rękawie parę asów. Wreszcie rzekł:
- Da się zrobić.
Poczuł wolno narastające napięcie. Działo się tak zawsze wtedy, gdy dochodziło do rozmowy o finansach. Kochał pieniądze, dużo pieniędzy. Już widział „kupę forsy”, którą zarobi dzięki temu zleceniu. Był jak niszczycielski czołg. Wykolejony degenerat na usługach bogatych dam, mafii i wysoko postawionych osobistości. Wiedział o nich wystarczająco dużo, żeby zrobić z nimi, co mu się zamarzy, ale któżby podcinał gałąź, na której sam siedzi? Dopóki płacą on da im spokój. Zapalił papierosa i zaciągnął się głęboko.
- Nie pyta pani o cenę? – rzucił niby od niechcenia. Wiedział, że to najbardziej drażliwy temat. Kobieta wykonała dziwny, nieskoordynowany ruch.
- Ach, tak oczywiście. To zaliczka, 10 tysięcy dolarów. – wręczyła kopertę.
- A reszta po wykonaniu zadania. Pasuje?
- Dobra – odparł, chowając pieniądze do kieszeni. Orientowała się w cenach. – Czyli na dzień dzisiejszy jest mi pani winna 40 tysięcy.
- OK. Tu są dane tej osoby, aktualne zdjęcia, miejsca, gdzie najczęściej można ją spotkać. Mam też coś, dzięki czemu może pan użyć szantażu, jeśli zajdzie taka potrzeba. O, proszę spojrzeć – podsunęła mu jakieś papiery i plik zdjęć – da się wykorzystać, prawda?
Spojrzała z nieukrywaną satysfakcją na Scapalettiego widząc, jakie wrażenie na nim zrobiły.
- he, he... nieźle to sobie pani wykombinowała – mlasnął głośno i rubasznie się zaśmiał.
- Dobra, to by było na tyle. Aha, efektów może się pani spodziewać mniej więcej po dwóch, trzech miesiącach.
Wyszedł pierwszy z lokalu, nie oglądając się za siebie. Kobieta powoli dopijała kawę. Wyjęła z torebki telefon komórkowy i przywołała taksówkę. Zapłaciła kelnerce, po czym udała się do wyjścia.
Była to istota ogarnięta żądzą władzy, nie mająca żadnych skrupułów. Teraz jedynym zmartwieniem było tylko to, czy uda się w miarę szybko załatwić ów „problem”. Cierpliwość nie była jej mocną stroną. Ale dla tej sprawy może się poświęcić. O tak, gra warta jest świeczki.

*

Krystyna w pośpiechu pakowała rzeczy. Niektóre z nich były jeszcze mokre. Czuła, że traci siły. Cieszyła się, że Grażyna zaprosiła ją z dziećmi na ferie. Będzie miała czas, żeby się pozbierać. Chciała jak najszybciej wsiąść do jego samochodu i odjechać jak najdalej stąd. Chwała Bogu, że Janek akurat tego dnia wybierał się w podróż powrotną do Warszawy. To naprawdę cudowne zrządzenie losu. Nie miałaby chyba siły, aby tułać się pociągiem z dziećmi. Dochodziła godzina 11, rozległ się dzwonek telefonu. Podniosła słuchawkę.
- Cześć, widzisz mnie? Taki biały samochód na parkingu.
- Cześć, zaczekaj chwilkę – powiedziała, po czym podeszła do okna – a tak – odparła z uśmiechem – widzę cię, już schodzimy.
Ubrała dziewczynki, wzięła bagaż i chciała już wychodzić, ale matka uparła się, że pójdzie z nimi. Zaczęła robić dziwne miny, poprawiać włosy przed lustrem i biegała po mieszkaniu w kółko powtarzając – jak wyglądam, jak wyglądam?
Krystyna miała jej już naprawdę dosyć, ale trzeba było jeszcze dopełnić rytuału pożegnania. Zeszły wreszcie na dół. Zapakowała rzeczy do samochodu i odjechali.

@


W drzwiach "Bliklego" pojawiła się elegancka kobieta, w wieku około pięćdziesięciu lat, z ufarbowanymi na rudo włosami. Marecki zgasił papierosa i czekał. Z dobrze udawanym zaciekawieniem przyglądał się słupowi ogłoszeń, jednocześnie obserwując kątem oka przechadzającą się postać. "Czeka na taksówkę" - pomyślał, po czym powoli skierował się w stronę swojego samochodu.
Kobieta wsiadła do taksówki. Ruszyli w stronę Brackiej. Detektyw podążył za nimi zachowując bezpieczną odległość.Starał się nie stracić ich z pola widzenia. Graniczyło to niemal z cudem, ponieważ o tej porze zaczynały się tworzyć korki, a warunki atmosferyczne były nie do zniesienia. Wiał silny wiatr, padał mokry, obrzydliwy śnieg. Marecki zaciskał zmarznięte dłonie na kierownicy. "kurwa, kiedy to się wreszcie skończy" - klął w duchu. Kroiła się grubsza sprawa, wiedział o tym. Ostatnio jednak był jakiś przemęczony, miał doła. Nagle jakby piorun w niego strzelił. Usłyszał pisk opon. Taksówka gwałtownie skręciła, pakując się na chodnik. Spanikowani przechodnie rozpierzchli się na boki. Auto pognało w przeciwnym kierunku. Marecki wykonał błyskawiczny zwrot i już miał się rzucić w pościg za taksówką, kiedy ujrzał przed sobą policyjny radiowóz. Funkcjonariusz podszedł do wozu.

[Jay Jay Kapuściński]

Fajna historia, miejscami naprawdę rozśmieszał mnie sposób bycia najpierw Skapelettiego, a później Mareckiego. Dobrze napisane, przyjemnie się czyta. ++
Pozdrawiam

[Anna Romanek]

Dołączam się do zdania Jay Jay. Pozdrawiam

[Barbara_Pięta]

Aniu i Jay Jay - dzięki wielkie za przychylne komentarze. Pozdrowionka :-)))

[Barbara_Pięta]

taaa... a teraz sobie siądę i spokojnie poprawię błędy, bo ich troszku wyłapałam ;-)

[asher]

Lepiej się czytało niż pod "c". Wyciągasz dobre wnioski. Początek jak w powieści z księgarnianej półki :)

[Barbara_Pięta]

Dzięki Asher, gorzej będzie z dalszym ciągiem, bo mam chwilowe "zaćmienie umysłu" :-)))

[asher]

Nie przejmuj się. Pisz co innego. Ja też się z Sezonem zielonych zaciąlem i chrzanię to. Walę Szorty 2 i Zaświaty :) Na wszystko przyjdzie pora...

[Barbara_Pięta]

ale za to Mariannę P. przewrócę chyba do góry nogami :-)))
kurcze, coś się z internetem pochrzaniło, nie mogłam wejść