Wiersz 3

[Adam Zębala]

Noc już zapadła. 

Stoję w oknie patrząc w niebo. 

Nagle serce ze mnie wyszło,

do góry się wzniosło. 

 

To ty Boże mi je wyrwałeś, 

gwóźdź mi w serce wbiłeś! 

Chcesz abym cierpiał?

 

Na niebie złoty rydwan pozycje do walki zajął. 

Zanim białe, na przeciwko czarne stanęły. 

 

Bitwa rozszalała, cierpią ludzie i zwierzęta.

Miecze wbijają w swe ciała wojownicy. 

Jęki słychać na ziemi. 

 

Ja ukochanej swojej szukam, 

ona jest bardzo daleko. 

Nasze serca biją bardzo mocno,

one się słyszą. 

 

Na niebie bitwa ustała, 

wojownicy straty liczą. 

Moje serce wróciło, 

ślad po gwoździu został na zawsze. 

 

Rana jednak nie krwawi, 

spokój powoli powraca. 

Zwaśnione strony rozejm zawarły,

pokój zostanie na dłużej.