Dwóch paprykarzy

[Father Punguenty]

Dwóch paprykarzy w kraju żyło,

Dwóch tak mocarnych tylko było,

Gęby ulicznej maniaków wiernych,

Handlarzy kitem charakternych.

Drążył każdego rana dobrych ludzi

Ambicji robak, idea struta, jak

Wtłoczyć ludziom do łbów gluta i

Zabić zręcznie w mózgi klin, by

Problem przed inne przedkładali, 

Czy lepsza paprik red, czy green ?

Ten siwy, co się z ludem bratał 

I posag dzierżył z papryk green, gdy

Postaw zielnych wyszedł z mód,

Upadku zielnych cierpiał splin.

Bo lud, choć śmiało w magazynach

Na palet warzyw skrzynki parł,

Nie wiedzieć, czemu nie zielone,

Lecz te czerwone chętnie żarł ?

Skrobnął po głowie, myślał długo,

W tunelu światła ujrzał biel,

Sto razy do zielonych modląc,

Pojął na koniec sens i cel.

Na tyczki drzewa sztandar wciągnął,

Na polach gdzie gościł papryk błysk,

Zebrał tłum wiernych familiantów,

Przystąpił śmiało i nadął pysk.

Nad głową sztandar rozpiął śmiało, 

Aż część równiny pokrył cień i

Napis, co z wiatrem załopotał:

Let's Make Paprika Red Again !

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

(udźwiękowiona)

[w kropki bordo]

@Father Punguenty paprykarz szczeciński... w porównaniu z twoim tekstem...to cymes!