Niczym Syzyf

[Bogdan Brzozka]

każdy z nas

na swój sposób

 

ze zmiętych

pożółkłych

kartek kalendarzy

zroszonych

mozołem

spazmem 

uniesieniem

wznosi 

własny kurhan

 

w klepsydrze wieczności

 

 

 

 

Edytowane 30 Października 2020 przez Bogdan Brzozka (wyświetl historię edycji)

[MIROSŁAW C.]

@Bogdan Brzozka

... jest takie miejsce

gdzie krzew goreje

i ciemność ludzi nie dosięga... 

 

Pozdrawiam. 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witaj - zgadzam sie że każdy ma swój sposób - inaczej byłoby

nie tak...

                                                                         Pozd.

[[email protected]]

@Bogdan Brzozka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bogdanie nie wiem dlaczego ten właśnie sonet mi się  nasunął, po przeczytaniu Twojego wiersza. Może ten kurhan wskazujący drogę wędrowcy, który jest finałem naszego życia?

Miłego dnia.

[Bogdan Brzozka]

@Radosław, @Czarek Płatak, @opal, @Ewa Witek - dziękuję bardzo za pochylenie się nad moim wierszem, pozdrawiam gorąco.  :) 

@MIROSŁAW C. Dziękuję bardzo za przeczytanie i komentarz, pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Zaiste Waldemarze, inaczej być nie może - dziękuję za Twój czas poświęcony, twórczego i dobrego dnia życzę. 

[Bogdan Brzozka]

@[email protected] Tak, bardzo pasuje - pisząc o kurhanie miałem na myśli kopczyk, który usypuje się z każdym kolejnym ziarenkiem piasku na dnie klepsydry - tu - kartki kalendarzy - bardzo podobny, stożkowaty kształt posiada kurhan. Dzięki za obecność oraz komentarz, pozdrawiam  bardzo. :)

 

 

 

 

 

 

 

[[email protected]]

@Bogdan Brzozka

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mam wrażenie Bogdanie że jest to kopiec który spełnia podobną rolę jak egipskie piramidy.
 

Kłaniam się pięknie.