Spis treści

[Lidia Maria Concertina]

 

Kocham nawet te puste jesienie
Zbiegłe z miejsca ... przypadku
Z moim przestarzałym sercem
Bluzcze i balustrady
Śpiewy liści pod oknem
Lampa roztapiająca się ciepłem pomarańczy
I smuga smutku unosząca się znad  filiżanki kawy w knajpce, której nigdy nie odwiedzę
A sporo jest takich miejsc.
Praktycznie cały świat.
Nie rozstajemy się ze sobą.
Ani na krok.
Lub, jak kto woli, bo jest nam razem dobrze.
On nigdzie mnie nie zaprasza.
Ja - nie mam nawet walizki, żeby gdziekolwiek wyruszyć.
Nie spieszę się.
Przemijam.
I pomijam to, co potrzebne mi tylko do czegokolwiek
Ale nie do wszystkiego.
Zabijam myśli tępym narzędziem.
Wyostrzam zmyślenia wskazówką każdej sekundy
Lubię ... nie otaczać się iluzją, ale wiedzieć, że jest w pobliżu
Bawi się w piaskownicy - klepsydrą zbrylonego czasu
Każdego życia.
Być może leżysz teraz przy kominku, obok tańcują imbiry i szampany
Przyrzekasz sobie, że na drugi raz nie będziesz podpierał ściany
Ogniem.
Napuszczam wody do wanny
I siebie ... na siebie.
Tonąc ... dryfuję.
I czytam świat jak zamkniętą księgę
Codziennie przychodzę na wieczór autorski.
Ale w miękkiej oprawie.