Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jezioro nimfy

Edyta Janczura
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Edyta Janczura

Edyta Janczura

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Spadam. Woda jest zimna.

Ciemna. Mętna. Bezdenna.

Walcz. Wypłyń. Otwórz oczy.

Zjawy. Milczące zmory.

Wypłyń. Nie mam już siły.

Tonę.

 

Dłonie. Piękne, świetliste.

Potrzebuję ich. Podpłyń.

Dłonie sięgają głębiej.

Chwyć się. To tylko cienie.

Wypłyń. Zamykam oczy.

Pustka.

 

Kula blasku wznosi się

znad mojej piersi. Linie

światła tną ciemną wodę.

Poprzecinana tafla

złowieszczego jeziora.

Drżenie.

 

Jasność. Księżyc oślepia

mnie swoim białym światłem.

Niebo niczym głęboki

krystaliczny ocean

pośród białych obłoków.

Cisza.

 

Wszystko milknie, gdy wnikam.

Miękkość zielonej trawy

na kształt perskich dywanów

po zimnej, czarnej wodzie.

Ptaki zaczęły śpiewać.

Spokój.

 

Drżę. Światło znika w dłoniach

półprzezroczystych istot

tańczących po jeziorze.

Skóra ich blada, czysta,

suknia jak mgła błękitna.

Piękno.

 

Wtem rusałka podchodzi.

Włosy prześlicznie lśniące,

niczym węgielki czarne

posplatane w warkocze.

Oczy piwno-błękitne.

Jasne.

 

Wyciąga ze mnie światło.

Jaśnieje w jej dłoniach i

wzmocnione wraca do mnie.

Ciepło rozlewa się po

drżącym na chłodzie ciele.

Miłość.

 

Światło przenika serce

swą wielobarwną falą.

Wyrasta drzewo piękne,

jasno oświetlone, a

na nim serduszka z tęczy.

Szczęście.

 

Wtem nimfy uciekają.

Słyszę deszcz padający,

lecz wtedy się przerażam:

jest czarny i gorący.

To właśnie on stworzył zło.

Jezioro.

Edytowane przez Edyta Janczura
Przeoczony błąd (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • huzarc
      Droga bez powrotu

      Przez huzarc · Opublikowano

      @Simon Tracy Wiersz z wyraźnym temperamentem, działa jak wykład samotności, wyobcowaniu, pokucie i potrzebie sensu, ubrany w estetykę drogi i mit wędrówki w gotyckiej architekturze słowa. A sam jeździec to jakby połączyć Morrisonowskiego „ridera on the storm” z Konradem z Dziadów i  beatnikowskich Wędrowców.  
    • Natuskaa
      We mnie

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Jedni mają tatę, drudzy mają ojca... a jeszcze inni jak ja, mętne wspomnienie kilku kadrów z wczesnego dzieciństwa, zanim nie umarł. Piękny wiersz napisałaś, widać, że to o ważnej dla Ciebie osobie.   Pozdrawiam :)
    • Amber
      W matowych piórach …

      Przez Amber · Opublikowano

      @KOBIETA  Smak wolności brzmi jak... manifest. Komplikuje, jakkolwiek by nie było z drugiej strony bardzo udany wiersz.
    • Simon Tracy
      Droga bez powrotu

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Bez celu. Pożeram kolejne kilometry drogi  i litry paliwa. Jest środek nocy. Przez uchylone szyby  wpada chłód i bezsilność. Wiatr wykrzykuje mi w twarz,  plując ostrym piaskiem, to co wiem już od dawna. Jestem pomyłką. A świat ma ustalony bieg  i ewolucję tylko zdrowych i silnych gatunków. Suche odnogi korzeni,  które wyrosły przypadkiem. Teraz są skazane na zagładę. Zagłuszone potokiem słów. Obłożone ciężarem swej niedoskonałości. Zaduszone przez demoniczne palce tych co niby mają uczucia i serce  we właściwym położeniu.     Moje serce jest na łańcuchu. Pokutuje za swoją głupotę młodości. Mijam przydrożne znaki,  zjazdy i skrzyżowania. Ilekroć widzę naprzeciw  światła wielkich ciężarówek, mam ochotę szarpnąć w lewo koło kierownicy. Ale wtedy przypominam sobie, że nie warto. Przecież bycie przeźroczystym dla innych nie jest takie złe. To nie koniec świata. To początek nowej odsłony. Życia pozagrobowego. Bo nie żyję ale nie mam grobu. Jak Peter Rugg, szukam celu, domu i wytchnienia w klątwie. Jestem jeźdźcem burzy, który by uratować swą duszę, zaprzedał ją Diabłu.     Ziemia kręci się wokół uczuć. Tych pięknych. Miłości, pragnieniu, oddaniu,  bezinteresownej empatii. Gdzie byliście ludzie? Moi udawani przyjaciele. Gdy spowiadałem się ze swych zbrodni. Zasiadaliście w ławie przysięgłych  a nie oskarżonych. Nie było mnie stać na dobrego adwokata. Nie chciałem też tego z urzędu. Broniłem się sam. Przeciw wszystkim. Wydaliście jednogłośny wyrok. Wyrok śmierci  zamieniony w drodze aktu łaski na banicję. Wieczną ucieczkę w obłokach wściekłej burzy.     Zostawiłem w drzwiach list pożegnalny. Śmierć kiedyś wejdzie na ganek, będzie pewna że mnie zastanie. W łożu ostatecznym. Z zimnym, martwym wzrokiem. Z rękoma wzdłuż ciała. W cichym, opuszczonym domu. Gdzie łzy były atramentem dla poezji. A ja w tym czasie będę  rozkoszował się czarną kawą  na jakiejś zapomnianej, pustynnej stacji benzynowej. Patrząc na wschód słońca  będę myślał tylko o niej. O tym że zostawiłem jej wiersze. Romantycznego banity. Który wolał uciec autostradą do piekła. Niż jeszcze raz spuścić serce z łańcucha.  
    • infelia
      Siła

      Przez infelia · Opublikowano

      Ileż łez wylewała matka nad niedolą, Biedą i pustym garnkiem na kuchni. Brakowało przyodziewku na zimę, A w podeszwach ziały dziury na palec.   Zimno wiało w plecy, a na szybach Mróz malował kwiatki – szyderca. Troszczyła się o nas, ile mogła, Świętych wszelakich prosiła o pomoc   Przed snem, a my z nią na klęczkach, A jutro? jutro będzie lepiej, słońce zaświeci, Wstaniemy rześcy, pełni nadziei. Dobrzy ludzie podzielą się chlebem   I miłym słowem – nie jesteśmy sami. Dobry, niewidzialny duch nad nami czuwa. Po lekcjach czekało nas zbieranie drew na opał I uśmiechanie się do pani z masarni,   Czy nie zostały jakieś skrawki kiełbasy, Kurze łapki lub kości, na zupkę smakowitą. Z koszami wyruszaliśmy o świcie po szczaw, Gubiliśmy się w lesie, poszukując jeżyn i jagód.   Doświadczyliśmy tej gorzkiej lekkości życia. Dzisiaj, mając wiele wiosen za sobą, Matczyne trudy dają nam siłę i upór, By w biedzie nie dać się złamać, lecz trwać.   Wiemy, oj wiemy, że głód wyostrza smaki, A chłód nieczule testuje ciepło pieca, Że nadzieja lśni najjaśniej, aż błyszczy, Gdy noc jest najczarniejsza i straszna.   I choć nie życzymy tamtych dni nikomu, To niesiemy je w sobie – nie jako ranę, ale korzeń, Który głęboko wrósł w ziemię i daje siłę gałęziom, Co ku słońcu wyrosną lata później...

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...