przez pryzmat krzyża

[tetu]

głową w dół by nie było wątpliwości 
czy jestem godna Piotrze
prawą ręką robię znak — 
lewą sprawdzam czy bije serce
próbuję zatrzymać
odrobinę ciepła

 

miłość ociera się o nasze usta
rozpala dogasający płomień — wiąże 
nadpalony czas i wiarę

 

nigdy więcej nie odchodź w ten sposób

 

ja pokutnica twoja 
biorę ciebie Piotrze na świadka
i przyrzekam nieść swój krzyż
dopóki nie złączymy ramion 
w moim wnętrzu śnięte ryby
niegotowe na tarło
 

Edytowane 25 Października 2020 przez tetu (wyświetl historię edycji)

[[email protected]]

@tetu Czytałem Tetu dwie książki Matilde Asensi - Ostatni katon i Powrót katona, właśnie o walce o krzyż Zbawiciela o jego drobne drzazgi, gwoździe itp. Ile ten drewniany symbol znaczy dla milionów ludzi, przekonałem się po przeczytaniu.

Pozdrawiam pięknie, miłość i krzyż.

[Nata_Kruk]

Dopóki bije serce, da się zatrzymać odrobinę ciepła... nawet jeśli we wnętrzu

śnięte ryby niegotowe na tarło...

"powieliłam' tylko odrobinę, bo całość kołysze ogromną głębią przemyśleń...
Od czasu do czasu pojawiają się tutaj wiersze, po przeczytaniu których

mam dreszcze na skórze. Twój wiersz taki właśnie jest.

Pozdrawiam.

 

 

Edytowane 25 Października 2020 przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[jazzkółka]

@tetu Czy ten, kto odchodzi jest zawsze silniejszy? I czy ustępująca strona nie cofa się pod ścianę -  przed samą sobą? 

Cudownie piszesz. A ten cytat już mam w pamięci

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:

"miłość ociera się o nasze usta
rozpala dogasający płomień — wiąże 
nadpalony czas i wiarę"

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - trudny wiersz ale być może tylko dla mnie ...

                                                                                         Pozd.serdecznie.

[tetu]

Pięknie Wam dziękuję za pochylenie się nad wierszem i czas jaki poświęciliście. Za podobania również. Pozdrawiam.