Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak, jesteśmy, bo serce bije, ale czy zawsze naprawdę żyjemy..? Pozdrawiam :)

 

 

Ciesze się, bo też z refleksji powstał, która u mnie zawsze miesza się z uczuciem :) Dziękuję Ci za miłe przyjęcie i też pozdrawiam :)

 

@Ewa Witek Miło Cie gościć :) Dziękuję :)

Opublikowano

@duszka

Lapidarna forma wyrażania myśli jest bez wątpienia sztuką. Którą to sztukę posiadłaś, bez wątpienia.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Treść Twojej miniaturki zajmująca, ale... czy mogę mieć drobne zastrzeżenia co do formy...?

 

Zwróć proszę uwagę, że na siedem wersów masz trzy zaimki osobowe, i jeszcze jeden, dzierżawczy, w tytule.

 

A tutaj - gdy czytam następujący fragment, zastanawiam się, czy nie jest za bardzo okrojony? Czy odczyt czytającego nie błądzi tu zbytnio...?

"wyczerpany


pogrzebie w nim"

 

Tu czytacz, zbłądziwszy, może mz przeczytać: czym pogrzebie? I w czym?

 

Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tych uwag za złe.

Pozdrawiam serdecznie.

Opublikowano

@opal  Jestem Ci wdzięczna za ten szczery komentarz i zawarte w nim uwagi! :)

 

Ten wiersz, jak mało który, robi mi trudności, czuję, że ciagle jest coś nie tak i nie mam spokoju. Być może Ty wydobyłaś ten problem na powierzchnię :) Nagromadzenie zaimków w tak krótkim tekście zawsze "grozi". Spróbuje zaraz pójść za Twoją sugestią i coś zmienić. Dziękuję Ci i pozdrawiam :)

  • duszka zmienił(a) tytuł na Czas
Opublikowano (edytowane)

@Kot  Dziękuję za Twoją szczerość i za to, że wyraziłes ją tak życzliwie :)

 

Rozumiem Twoje odczucia, bo jak wyżej wspomniałam, i ja się tym maleństwem męczę. Ale jeszcze go nie porzuciłam. Temat jest we mnie  żywy, realny i ważny, ale nie znalazłam jeszcze dla niego odpowiedniej formy. Przed chwilą wprowadziłam poprawki, ale to chyba jeszcze nie "to". Pozdrawiam :)

 

@Allicja Dziekuję Ci za przychylność - motywuje mnie :) Pozdrawiam!

.

Edytowane przez duszka (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Mam wrażenie, że przede wszystkim po to mamy zdolność do przekory - żeby umieć kochać, coraz bardziej kochać, tym bardziej, im trudniej nam jest w życiu... To jest chyba zgodne z Twoja "Pogodą ducha" :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

...albo czas przejadł się tym karmieniem i roznoszeniem mnie - aż do wyczerpania :) Zaskoczyłaś mnie Twoim skojarzeniem, ale rzeczywiście jest możliwe, albo może sprowadza się do tego samego... Teraz Ty dałaś mi do myślenia :) Dziękuję i Pozdrawiam!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wymowna miniaturka. Czasami trzeba być przekornym... ;)

Pierwszy wers zdecydowanie wolałabym... karmi mnie wciąż i po ziemi roznosi.

Wiem, bronisz zawsze swojego i dobrze, ale tak już mam, że nie lubię.. mnie / się.. na początku wersu.

Pozdrawiam.

 

Opublikowano

@duszka Im góra jest bardziej stroma, tym trzeba włożyć więcej wysiłku. Gdy dodamy do tego niesprzyjające warunki pogodowe, trzeba wznieść się na wyżyny, żeby wejść na szczyt. Nie zawsze wybieramy sobie górę, ale możemy się starać. 

 

Pozdrawiam serdecznie 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kiedy umrę, mnie nie chowajcie, tylko prochy me wiatrom oddajcie.  Miast ginąć w nieznanym rzędzie, niech burze poniosą je wszędzie, aż ślad mój waszym się stanie.   Bo kiedy umrę, ja być nie przestanę, tylko wspomnieniem waszym się stanę. Jednym miłym, kochanym, innym znów mniej zrozumianym, a jeszcze gdzie i mocno zgorzkniałym.   Więc zamiast chować, odpust mi dajcie: od nieczułości i bezzrozumienia, od win minionych, czasów straconych, co ich nie dałem, a tak pożądałem. Od bezsilnosci i niezaistnienia niech mnie umyją wiosenne deszcze. I światłograniem w strudze słońca niech się stanę, we wszystkich kolorach, losem rozdanych wzorach, gdzie bywać chciałem, odwagi nie miałem, osiądę teraz skroplonym kurzem. Smugą cienia wam zagram na murze. Ku zadziweniu i dla przebudzenia, dla nowej myśli wskrzeszenia śladem palca na szybie was wzruszę i odpocznę na chwilę waszym przebaczeniem zanim dalej w drogę wyruszę. I żył będę, bo muszę. Tylko odpust mi dajcie.
    • Najwolniej jak się da: pędem.  Przez życie idziemy razem: całkowicie sami.  Cofając się wstecz widzimy przyszłość:  pałęta się gdzieś ze wspomnieniami.  Tuż przy nas kroczy Bóg: widoczny w swej niewidzialnej odsłonie.  A człowiek? Dziś jakoś bardziej w siebie wierzy: w przyciasnej cierniowej koronie ...     
    • Każdy dzień dla mnie to jak łza nad pudełkiem wybrakowanych puzli. Zastanawiam się nad ludzkością, nad tym, z czego wynikła i czego jest rezultatem. Możliwe, że jednak pomyłki. No bo skąd się bierze ten samopowielający wzorzec, gdzie co -nty człowiek na ziemi jest "niedopasowany," " niekompatybilny," nie trafia "na swojego," odstaje od przyjętych norm i "nie ma dla niego miejsca"? Człowiek szuka i nie ma, nie może odnaleźć siebie w kilku miliardach innych poszukujących.  ... Czego? Chciałabym po prostu usiąść kiedyś w barze i zamówić lustro. I niech przysiądzie się do mnie ten, kto zamówił to samo ... (Z tego właśnie powodu z reguły omijam bary.) Wolę śnić o granatowych łabędziach - tylko dlatego, że nie wiem, w jakim kolorze jest antracyt Wolę cofać się do przodu - wiem, dokąd wracają błędy.  Wolę być otwarcie zamknięta - w końcu każdy może podejść i sam sobie otworzyć. Kiedy mijam ludzkość, nigdy się nie rozpoznajemy, nie witamy, nie pytamy o samopoczucie.  Kupiłam dziś belę jedwabiu i właśnie upycham ją do butonierki Boga, który jasno mówi, że "nie szata zdobi człowieka."  Odwracam się, by jeszcze raz na Niego spojrzeć.  Bardzo przystojny.  Podejrzanie ludzki! Kaszmir. Z metra.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Wochen Jesiennie i ten szelest litości niesłyszany odbija się echem.
    • Literatura to jedyna religia, której Dekalog przykazuje kłamstwo w dowolnych konfiguracjach i kontekstach.     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...