Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rachunek sumienia z greckiej mitologii


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

         graphics CC0

 

 

ludziom zaczyna zdrowo odczapiać

na porodówkach z Tyfona i Echidny

głowami do przodu wyłażą same Chimery

 

z łon grzesznych

bez tożsamości

w poplątanych płciach i helisach

 

najłagodniejsza z bogiń Hestia

Olimpu macicy nie opuszcza

z chaosu wyłania się Gaja – w trybie zarazka

 

Chimery się stroszą

płoszą gołąbki z rydwanu Afro-Pandemoski

bo na co im mirt i róża? atrybuty płodności

 

choć z przodu jeszcze jako lwy dumne

to od tułowia

wychynie z nich koźla natura

 

a odwłok przypomina węża

oto kara lecz nie

od chrześcijańskiego Boga

 

za zdradę ideałów

i butę beztroskiego stworzenia

córa Zeusa przywdziewa zbroję

 

choć krążą plotki że papą Minerwy

jest Pallas tytan na kozich nogach

którego wywołuje do pojedynku

 

córka przeciw ojcu

syn przeciw matce

łono przeciw embrionom

 

stworzenie przeciw Protoplaście

kosmos ma zodiak z mitologii

a Bóg ma klasę - i wolę miłosierdzia

* utwór fantastyczny bez żadnych podtekstów personalnych. Autor nawet nie próbował dokonywać jakichkolwiek porównań do zdarzeń, miejsc, osób, lub inklinować w potrzeby i nurty społeczne. Charakterystyka utworu we wrażliwości prokatolickiej ale z elementami symboliki z mitologii greckiej. Do czasów współczesnych treść – ustawiona jest tylko w subiektywnej trosce o demografię i równowagę w komforcie dla godnej egzystencji całej cywilizacji (i bez różnicowania na lepsze i gorsze sumienia, oraz wszelkie wrażliwości i preferencje społeczno-polityczne - od których autor zawsze woli stać w subiektywnym dystansie), utwór w mentalnej propozycji - ku propagowaniu szacunku dla nestorów i tradycyjnych wartości rodziny - do których autorowi naturalnie bliżej.

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Tomasz Kucina zmienił(a) tytuł na Rachunek sumienia z greckiej mitologii

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jeżeli utwór potraktujemy w perspektywie pewnego ładu społecznego, choćby i umownego, i odniesiemy do współczesności, teraźniejszości, to dziś --> chociażby nienoszenie maseczek przez ludzi młodych wydarza się dokładnie w tej perspektywie występowania dzieci przeciw rodzicom czy nawet i starszym pokoleniom. Oczywiście zgadzam się Valerio z twoim zdaniem. Dlatego o tym właśnie wyraźnie mówię w tekście w następnej zwrotce. Gdzie --> stworzenie działa przeciw Protoplaście. Protoplasta --> to zasadniczo Bóg w tym rozumieniu treści. 

Oczywiście. Też tak uważam - Miłosierdzie Boga jest nieograniczone. Dziękuję za opinię. Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@valeria Muszę dodać, bo nie wiem, czy odczytujesz kierunek utworu, skoro napisałaś w komentarzu: "o pokoleniowym występowaniu przeciwko Bogu"

 

 Ogólnie Valerio, treść nie wynika z trybu orzekającego a idąc dalej --> życzeniowego. NIE. Treść ma charakter przestrzegający, UPOMINAJĄCY. Ponieważ w czasach współczesnych pokoleniowa różnica zdań czy sposobów analizujących świat... (która notabene naturalnie dotyczyła i pokoleń poprzednich - i od początku życia na ziemi)... MA SZCZEGÓLNE ZNACZENIE -->  biorąc pod uwagę te uwarunkowania pandemiczne.

 

Tekst jest lekko poruszający, ale pomimo tej "karykatury Chimerycznej", i wstrząsu w zastosowanych środkach ekspresji, konkluzja treści -->  idzie ku pokrzepieniu i nadziei na lepsze jutro. Wstrząs ma charakterystykę quasi dydaktyczną. Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wiem, że ciągle się trzymasz tego upominania, tkwieniu w poczuciu katolickim, że jest hiper dobry, ale tak nie jest, to się ciągnie od momentu przerwania więzi Adama z Bogiem :)

Bóg jak przyjdzie, to nie przyjdzie po jedną osobą, tylko po zgraję, czy Twój kościół jest na to gotowy?:) podejrzewam, że są w proszku.:)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Nie rozumiem? Upominania kogo? Że ja upominam? W upominaniu chyba nie ma nic złego, jeżeli dązy się do społecznego ładu. Zresztą w tym tekście to nie jest upominanie, tylko autorefleksja. Warto pisać o czymś istotniejszym – pustka w treści jest nudna. Nie jest to też głos z pozycji Absolutu (Absolut nie potrzebuje - samozwańczych lektorów), raczej tylko całkiem ludzka osobista potrzeba, oparta na altruizmie. To lepiej pisać o nieładzie i ciągle kontestować rzeczywistość? Przecież nawet w tym i tak napisanym wierszu – jest – istnieje ta norma kontestacji. Tyle, że to kontestowanie dysproporcji społecznych. Dosyć mam czasem krytyki i introwersji w negacji wszystkiego. Różne mentalności, poglądy, preferencje, wiary, nie są i nie były w mojej krytyce. Doskonale rozumiem, że społeczeństwo jest emanacją różnych mentalności i poglądów, celów, opinii. Nigdy z tym nie walczyłem, a choć mam poglądy raczej centro-konserwatywne mam wielu przyjaciół --> po lewo, i nigdy ale to nigdy nie ignorowałem i nie kontestowałem ich wrażliwości, wręcz przeciwnie. To tyle w sferze społecznej.

 

A w kwestii Boga. To mam rozumieć, że według ciebie Bóg nie jest dobry, uważam, że – JEST, i chyba zależy mu na człowieku, skoro zesłał do nas swojego Syna by Ten → wybawił nas o tego grzechu Adama o którym napisałaś. Czy to nie jest ogromne Miłosierdzie? Zaprzeczasz dobroci Boga? No nie rozumiem Valerio? Czymże jest ta twoja mocno deklarowana wiara, skoro wyklucza – DOBROĆ BOGA?? Bóg przyjdzie po zgraję? No nie --> Bóg przyjdzie po każdego z nas z osobna. jakby miał przyjśc po zgraję, to mielibyśmy proces odpowiedzialności zbiorowej. To po co Sąd Ostateczny. I co, ja będę grzeszył, a odpowiadać będzie Valeria --> albo cała jej junta? hehehe. Ciekawa perspektywa ;)

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Bóg jest dobry i przyjdzie po tą naszą zgraję. a może przyjdzie, póki jeszcze żyjesz? to co tylko do Ciebie przyjdzie? a do mnie? Bóg chce się przenikać z nami, tak jak ja z Tobą:) chciałbyś wszystkich szufladkować, nazywać, że czeka nas jakiś tam sąd? a skąd wiesz jak będzie?:) ja przyjmuję ten inny wariant, bardziej pozytywniejszy.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bóg przyjdzie do mnie i do ciebie i do każdego z nas Z OSOBNA ale i jednocześnie do nas wszystkich razem → to znaczy w tym samym czasie. Więc razem Go zobaczymy, usłyszymy, ale przez każdego z nas przeniknie z osobna i do każdego życiowego spektrum wniknie SWYM BOSKIM MAJESTATEM. Ja tak to rozumiem. Wtedy dokona się podział w nas na to co było --> dobre i to co było złe – i było grzechem. Nastąpi Boska Sprawiedliwość a nasza ludzka odpowiedzialność. Może to stać się nawet w jednej milisekundzie albo nawet poza wymiarem ludzkiego rozumienia czasu i przestrzeni. W jednej chwili możemy zostać rozliczeni wszyscy → ale KAŻDY Z OSOBNA OPOWIADAŁ BĘDZIE ZA SIEBIE. Może to mieć zupełnie inny przebieg, bo nie do człowieka należą instrumenty działania Boga. Ale INDYWIDUALNA ODPOWIEDZIALNOŚĆ jest faktem. Jeżeli masz inne perspektywy → prawdopodobnie błądzisz, ktoś zdejmuje z ciebie odpowiedzialność za twoją subiektywną ludzką naturę, jeżeli jesteś pod czyimś wpływem, ten ktoś działa dla własnych partykularnych celów. Ja tego nie wiem nie mam prawa i nie chce weryfikować. To twój osobisty problem, a może nie problem a pogląd i sposób interpretacji sumienia.

 

Nikogo nie szufladkuję. Określam system mojej Wiary → jeżeli kwestionujesz Sąd Boży, cała moja wypowiedź nie miała sensu. Wtedy nie mamy w zasadzie o czym dyskutować, bo nasze poglądy to zbiory odrębne.

Nie jestem pozytywistą, nigdy nie byłem, ale realistą już tak, to nie są definicje tożsame. Pozytywizm zakłada, --> hulaj dusza piekła nie ma, realizm mówi --> nie czyń nikomu co tobie nie miłe, bo Sprawiedliwość Boska  tego wymaga. Memento mori.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Że we mnie? ;)) Valerio, ja nie jestem Tytanem jak chociażby Saturn, który pożerał własną dziatwę :D. Nie wiem ile masz lat, ale o to nie pytam. Kobiet nie wolno pytać o wiek, zresztą to mało istotne. No ale skoro mnie lubisz --> to bardzo miło mi, i vice versa ;)) Chyba tyle z tego da się wyciągnąć przed nawias ;)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Prosiłbym o doprecyzowanie, bo nie za bardzo wiem do czego odnieść komentarz. Jeżeli zaś chodziłoby o tytułowy "rachunek sumienia" --> to tak, zgadzam się, każdy ma własne sumienie, więc powinien dokonywać rachunku we własnym sumieniu. Treść wiersza można śmiało potraktować subiektywnie, nie mam nic przeciw temu, ale także jako opis ogólny ;) Dziękuję za słowo, pozdrawiam. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

To o czym piszesz ma dla mnie charakter całkiem ludzki, poza religijny. Może ty potrzebujesz po prostu partnera w życiu, a niekoniecznie trzeba to wszystko i twoją potrzebę naturalną → ubierać w system wiary i - w Majestat Boga? W moim wymiarze i w dedukcji nad Bogiem → nie ma żadnej potrzeby implikować samej Wiary do sfery cielesnej. Mój Bóg katolicki – nie neguje ciała – ale traktuje ciało jako produkt ułomny – Wiara ma przebiegać bez motywów seksualności, seksualność może być bowiem świadomością zorganizowaną przez zło (w kontekście sumowania jej z Wiarą) - a prawdopodobnie miała początek w Edenie. Ale niekoniecznie musi tak być. Grzeszność o której teraz piszę nie musi wynikać z takiej tylko perspektywy. Ja tego nie wiem. Dowiemy się o tym kiedyś – w trybie poza doczesnością.

 

Jeżeli zaś rozmawiamy o energii w kontekście czysto ludzkim doczesnym i o cieple między człowiekiem a człowiekiem, elektryzowaniem się wzajemnym ludzi (o czym napisałaś), czyli generalnie → fascynacją, miłością, cielesnością, → to tu w ludzkiej perspektywie doskonale to rozumiem. Natomiast, chyba nie mogę spełnić oczekiwań, nie znamy się, poza tym → mamy swoje światy i organizacje życia, zresztą nigdy nie przekładam wirtualnych znajomości na realne życie. To byłoby totalnym absurdem. Skoro lubisz moje teksty → w tej perspektywie czuję z tobą więź, to jest wielka więź humanistyczna, i to mega doceniam, Valerio. 

 

Sam tekst--> ten utwór- jest dość destrukcyjny w samym docelowym klimacie, więc chociażby w tego powodu trudno tu mówić o dość przyziemnych wrażeniach. To lepiej rzeczywiście już o wierze dywagować, bo tytuł wiersza --> wdrożony jest w perspektywę -rachunku sumienia. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

No tak. hehes! ;D Stare "babskie" numery. Na kakao wilka chcesz teraz przywabić ;P Kakao lubię (tylko tu --> bez podtekstów ;D), na koncentracje --> idealne, natomiast w sferze twojej części wypowiedzi dotyczącej profanum jestem --> milczący, nie znam się nie wypowiadam nie krytykuje i nie oceniam ;), zaś sferze sacrum (w tematach wyższego i teologicznego "apetytu") --> czyli dokarmiania DUCHOWEGO, to chyba Kościół Katolicki potrafi to robić precyzyjnie i głodny DUCHOWO --> nikt tam nie chodzi. Chyba, że nie rozumie wiary. O skuteczność praktyk przekonywania Katolickiego Kościoła -  to musisz dopytać już gdzieś u źródeł, u jakiegoś kapłana czy teologa --> ja jestem świeckim parafianinem, ale na lekcjach religii byłem pilnym uczniem ;) 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dziękuję Iwon. W rzeczy samej, trochę ta treść jest zbyt pikantna. Teraz z perspektywy kilku godzin to zauważam. No ale na szczęście, że taka właśnie jest ta treść to lepiej widać --> że przebiega w perspektywach tylko i wyłącznie abstrakcyjnych. Dziękuję za ślad. Pozdrawiam szczególnie. 

Edytowane przez Tomasz Kucina (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Światło pod sufitem. Długi rząd brzęczących jarzeniówek. Brudna, żółtawa biel poprzetykana czernią rozkładu i defragmentacji. Zupełnie jak wybrakowane uzębienie starca. Choć w zasadzie trupa, żywego jeszcze, ale trupa. Przechodzę. Idę. Nieskończona dal. Usiana opiłkami żelaza podłoga. Śmierdzące smarami zgarbione korpusy martwych frezarek. Jakichś urządzeń niewiadomego przeznaczenia… Zapaliłem świeczkę. Nie jedną. Kilka. Cały las świeczek. Płoną wszędzie. Na podłodze. Stole. Lastrykowych parapetach, krzesłach, drewnianych półkach regałów. Pełnych, uginających od starych, rozsypujących się książek. Pozostałości po umarłym ojcu, umarłej matce... Płoną i drżą płomienie. Żółte, drgające płomyki. Drgające od oddechów niewidzialnych widm. W mroku nocy z zaprzepaszczonej otuliny snu. Matka przychodzi czasami. Widzę ją. Przychodzi z uśmiechem. Z werwą. Albo z jakąś pretensją. Z marsową miną. Przychodzi sama albo z ciotką, albo z ojcem. Ale zawsze wyrazista. Jakby przesycona kolorami. I cała w falujących płachtach. Jakichś falujących częściach zwiewnej garderoby. Jakiejś takiej, której nigdy nie nosiła za życia. Wielokolorowych, wyciętych niczym z modowego żurnalu peniuarach długich do samej ziemi. A zatem przechodzą przeze mnie. Wychodzą ze ścian. Idą. Płyną. Stąpają bezgłośnie po dębowej klepce. W pokoju. W przedpokoju. W całej amfiladzie długiej jak rodny kanał martwej od dawna rodzicielki. Niekończącej się gardzieli jakiegoś przejścia. Jakiegoś korytarza z tego do tamtego życia albo śmierci. Idziesz ze mną? Czy idziesz? Dlaczego milczysz?   Świece płoną. Jedna przy drugiej. W odstępach. W oddaleniu. W nicości nocy… Drgające ogniki. Deliryczne cienie na suficie i ścianach. Skrzydlate. Bezskrzydłe. Albo wypełzające dopiero z kokonów. Nieporadne… Rozmaite, nienasycone jestestwa. Metamorficzne egzystencje. Wyczulone na każdy najmniejszy nawet ruch. Na każde poruszenie, nawet tak szybkie, że przekształcające się momentalnie w nieruchomość. W cienistą skamielinę. W odwieczny kamień pokryty zielonym mchem zagradzający przejście do drugiego pokoju. Skąd tu nagle taka bariera? Ta niemożność przejścia? Owiewa mnie leśny chłód po twarzy, po skroniach i plecach. Las szumiący wokół. Szumiące wokół dęby. Za oknami otwartymi na oścież… Za oknami gałęzie. Liście… Cicho. Ciii… Ktoś idzie ulicą. Chodnikiem. Trotuarem. Ktoś spóźniony na umówione spotkanie w parku okraszonym nocną ciszą. Tam, przy ławce. Przy tym dębie, kasztanie, topoli… Tam wtedy. Tam, kiedyś… To było kiedyś… To było…   Dlaczego milczysz? Przecież jestem. Przyszedłem. Wprawdzie po czasie, ale jestem. Rozglądam się wokół, lecz jedynie wirują lodowe kryształki w sześcianach powietrza. W żółtawej poświacie latarni, które giną w przymglonej substancji czasu. I płyną powoli, powoli. Powoli… Całe flotylle kłębiących się, zapomnianych… Dawno umarłych. Nieistotnych… Zatracających się na powrót w ciszy… Milczysz, albo zmieniłaś ton. Nie. To zmieniły się jedynie okoliczności. Ty, nie zmieniłaś się wcale. Cały czas milczysz w piskliwym szumie gorączki. I chowasz się, gdzieś dalej. I znikasz. Zza drzewa wychodzi starzec o siwej brodzie z gałązek i chrustu. Nie. Nie idzie. Stoi. I tylko chwieje się w podmuchach wiatru. I drży. I porusza milczącymi ustami. I opowiada coś czego dosłyszeć nie sposób. I opowiada coś z egzaltacją i pasją. I mówi wśród teatralnych gestów. Przesadnych… Kiedy podchodzę. Kiedy zbliżam się, aby dostrzec, usłyszeć cokolwiek, zatraca się wszystko, co przed chwilą wydawało się takie realne. I staje się jedynie krzakiem nagiego bzu, co zaszedł mi znienacka drogę. I staje się jedynie plątawiskiem gałęzi. Plątaniną korzeni. Podziemną egzystencją nie wiadomo czego…   Zamykam oczy. Ćwiczę zamykanie i otwieranie powiek. Otwieram. Zamykam. Otwieram szeroko. I widzę. I próbuję dostrzec. I widzę jakieś kontury. Zarysy na ścianie. Na drzwiach trzydrzwiowej szafy. Na drzwiach pokrytych fornirem. Na drzwiach starej szafy skrzydlate cienie. Na drzwiach wielki motyl rozpościera skrzydła. Szykuje się do odlotu wieka istota… Wiesz, piję Bushmills'a, taką starą irlandzką whisky. Napijesz się ze mną, tato? Masz. Pij i nie dyskutuj. Ja, piję. Uśmiecha się do mnie skrzydlata istota. Ojciec leży tu od wieków w stosie rozsypanych piór i chrzęści resztkami spróchniałego truchła. Jakiś taki niepodobny do samego siebie. Leży profilem swojej podłużnej czaszki. Czaszki podobnej cośkolwiek do jakiegoś ptaka. Patny się na mnie. Nie patrzy. Zwraca się do mnie pustymi oczodołami zasklepionymi czarną, wilgotną ziemią… Co chcesz powiedzieć, tato? Nic. Milczenie. Tylko piskliwa w uszach cisza. Tylko szum i szmer padającego zza otwartego szeroko okna deszczu. Trącane kroplami listki lśnią w półmroku. Migoczą. I drżą w żółtawej poświacie ulicznej latarni… Matka krząta się w kuchni. Przynajmniej tak mi się wydaje. Coś tam robi. Szykuje kolację wigilijną. Choć odgłosy to jakieś odległe. Płynące spomiędzy przeszłych warstw dawno minionych dziejów. Milknie wszystko. I znowu nic. Znowu piszcząca w uszach cisza. W pokoju. W pomroku pokoju lśni płaszczyzna drzwi. Lakierowana powłoka starej szafy, w której czai się pustka wiszących na pręcie pokrytych kurzem drewnianych wieszaków. Wisiały tu kiedyś płaszcze i bluzki. Marynarki. Na wewnętrznej ścianie krawaty ojca… Czy ty mnie kochasz? Powiedz. Mów. Albowiem dawno nie było kochania. Wiesz, przychodzą do mnie. Przychodzą jakieś osobistości, płaskie jak książkowe fotografie. Kto to? Nie wiem. Ale chyba są ważni, bo wyniośli i sztywni. Tacy królewscy. Masz, pij. Dlaczego milczysz? Rozgrzewa mnie w środku kolejny łyk alkoholu. Trunek to szlachetny. Herbaciany. Potrójnie destylowany. Nie uroń tylko kropli, bo spłynie ci po brodzie palącą do szpiku kości rozpaloną strugą.   Przychodzą do mnie znowu. Aktywizują się po śmierci. Przechodzą przez ściany i drzwi. Przechodzą w ciszy i jakoś tak obojętnie. Nie patrzą na mnie te natrętne mary. Te najgorsze widma. Owijają się w przezrocza minionych dni. Za otwartymi oknami drzewo przy drzewie. Dęby, kasztany... Kładące po sobie liście topole. I te topole strzeliste do nieba. I te topole trzeszczące w pochyleniach od wiatru… Ktoś znowu idzie. To ja idę pomału. Wstałem i idę powoli jak ktoś, kto uczy się dopiero chodzić. Idę, stanąwszy po długim leżeniu. Po długiej niemocy. Po gorączce toczącej ciało. Idę daleko, nie wiadomo gdzie. Chyba do toalety oddać mocz, choć oddałem go już wszędzie… I obejmuję ściany, próbując utrzymać równowagę z powodu ogromnego pędu kuli ziemskiej. Przytulam się do niczego, będąc niczym i nigdy nie będąc czymkolwiek ponad nicość. Ponad okrutną nicość i pustkę lodowatego wszechświata. Płynąłem. Płynę. I jeszcze raz płynę. Byłem wszędzie. I byłem równocześnie w kilku innych czasach i przestrzeniach. Być może we śnie. W malignie. Na jawie…   Coś się świeci nade mną. Coś się do mnie przymila. Coś nagiego w swoim bezwstydzie. Otula mnie ciemny poemat z piekła rodem. W szumach i piskach. W szmerach i cichych stukach w żeliwnych rurach. W starych rurach. W plątaninie starych żeliwnych rur. Jakieś jęki i szepty. Jakieś przekleństwa hydraulików. Nade mną mieszka jedynie nicość. Pustka tak przeogromna, że aż rozsadza czaszkę w swoim bolesnym pulsowaniu. I w tej pustce czyjeś kroki. Powolne kroki. Czyje? Czy to ty, tato? Milczysz, a więc milcz dalej. Tak jak milczysz do tej pory swoim grobowym milczeniem. Matka? Nie. To nie ona. Ponieważ poszła już sobie po chwilowym krzątaniu się po kuchni. Stwierdziła, że nic tu po niej. A przyszła jedynie z przyzwyczajenia. Pokrzątała się w kurzu i w pyle. W pajęczynach… W zapleśniałych tworach wypełzających z ciemnych kątów. A więc przywołało ją tutaj jej własne echo przeszłości. Poszła sobie. Zniknęła w drzwiach, w półmroku klasztornym pełnym umarłych twarzy. Poszła jak wtedy, rzucając na pożegnanie swój cień na ogród.   Przy stole stoi odsunięte krzesło. Na stole pęknięty wazon z pękiem uschnięty melancholii. Na stole talerz z okruchami czerstwego chleba. A więc ktoś tu był na tej ostatniej wieczerzy. Skosztował ciała Chrystusa i jego krwi. Lecz ta krew miała posmak irlandzkiej, potrójnie destylowanej whisky. Pusta butelka mieni się w drgających płomieniach świec. Napijesz się ze mną, Jezu? Masz, pij. Kilka kropel spadło na twoje wytarte dżinsy. Masz za sobą długą podróż. Jego płonące oczy. Jego świecący na głowie diadem. Na co ci on? Po co? Kładzie na stole naszyjnik z pereł. To nic. To tylko kamienie, kamienie… Powtarza jak echo. Powtarza cicho… Była tu twoja matka, mówi. Wiem, odpowiadam. Lecz widzę nagle, że jest nagi. I widzę jego wargi nabrzmiałe. Coś chciał jeszcze powiedzieć, lecz milczy. I rysuje w powietrzu kręgi. Ramionami oplata swoje smukłe nogi i ręce. Słyszę go w szmerze przesuwanego krzesła. Mówi coś. Mówi, porusza obrzmiałymi, sinymi ustami… Wstaje i idzie. Ku zaskoczeniu cały w bieli. W falujących, w powiewających szatach… I ostrymi skrzydłami bez szelestu się w niebo wzbija, jak ptak… I uderza mnie cisza. Cisza tak wielka, że aż ogłuszająca. Cisza tak wielka, idąca jak fala za falą...   Otwieram oczy. Otwieram szeroko. Razi mnie słońce, co wpada z ukosa. Na podłodze, na sękach, na słojach dębowej klepki… Na suficie plama zacieku. Wznoszące się drzewo żeliwnych rur… Drapie mnie w gardle. Dusi wirujący w powietrzu kurz. Świece dopaliły się do końca. Spalone knoty. Stearynowe kikuty...   Jesteś tu jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 24-12-25)      
    • Typowy typ typuje topy.   Warszawa – Stegny, 25.12.2024r.
    • Święta Choinka   Śnieg Prezenty   I delikatne sentymenty        
    • Dziękuję i wzajemnie życzę zdrowych i pogodnych świąt.
    • tekturostwo bez ciebie, tak zwany świat? – swego rodzaju Piekło, gdzie wszystko jest Ameryką czy innym mocarstwem atomowo-elizejskim gdzie wszystko urokliwie skrzy się lekko unosząc nad ziemią i na odwrót: krajek lat dziecinnych przebiedowanych pod okiem strzelistych mord, kopulastych posągów, połatana Arkadia, gdzie każdy z mieszkańców nosi nazwisko Ratoń albo bardziej z polska – Szczuroń, i nie da się załatwić prostych spraw, na przykład kupić masła. zamiast tego otrzyma się tułów do samokroczącego posągu, czy zaproszenie na żniwowanie z Moabitami, którzy jednak za żadne skarby świata nie będą chcieli pożyczyć snopowiązałki. gdzie każda muzyka, nawet disco polo, wywołuje, niczym dźwięki czarodziejskiego fletu, wypełzanie z uszu warczących manuli. a chromolić taką groteskę – zamykam oczy, by ujrzeć kontury skryte w podświetle. i dzieje się dzikie, ma miejsce visio beatifica, jakiej doświadcza potępieniec. błysk w jego oku, przepełzający między zębami (nie posiada wszystkich, więc zbłąkana iskra wystrzela jak z procy i, zakosami, płynie sobie w noc).
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...