Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Przytłacza mnie to miasto ― wapiennym wzgórzem…

 

… stuleciami

wieków

― wrośniętymi korzeniami w szczeliny skał…

 

Wznosi się

wysoko

― gorący kurz serpentyn…

 

… ponad ― dojrzewające w słońcu ― pomarańczowe gaje… ― zielone strzały cyprysów…

 

 

… przeniknąwszy

strukturę ―

białego

― kamienia…

 

… staję ―

przed

obliczem

― Ateny Partenos 2… ―

 

… dziewicy ze złota…

 

(Fidiaszu 3 ― pokłoń się przed swoim dziełem!)

 

 

… otaczają mnie astralne byty…

 

… uwięzione

w drzewach

― milczące ptaki…

 

… w okazałej powadze

sanktuariów ―

pełnych ―

posągów

wotywnych 4

 

... smukłych kariatyd 5

 

 

Błądząc obok świątyni zawartej w miniaturze ― świątyni ― Bezskrzydłej Nike 6

 

… staję się twórcą… ― Kallikratesem! 7

 

...

 

I wyłania się ― niemy Erechtejon 8

 

… choć ― przecież

słyszany

― przeze mnie…

 

 

Wychodząc ―

na wprost ―

niewzruszonej

 ― Ateny Promachos 9… ―

 

… można oślepnąć od silnego blasku…

 

… ― ogłuchnąć ― od zwycięskiego zgiełku…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2013-05-19)

 

* Akropolis – w starożytnej Grecji – miasto, bądź osiedle – zbudowane na wysokim wzgórzu o zróżnicowanym przeznaczeniu. Najsłynniejszy z nich znajduje się w Atenach.

 

2 Atena Partenos – nieistniejący już posąg Ateny-Dziewicy, bogini mądrości, sztuki i wojny, który był wykonany ze złota i kości słoniowej ok. 447 p.n.e - 438 p.n.e przez Fidiasza. Posąg wzniesiono w Partenonie, świątyni poświęconej tejże bogini na ateńskim Akropolu.

 

3 Fidiasz – (ok. 490 p.n.e - ok. 430 p.n.e) Jeden z najwybitniejszych rzeźbiarzy starożytnej Grecji.

 

4 Posągi wotywne – (ex voto, wota) w starożytności spełniały funkcję darów, składanych bogom w dowód wdzięczności.

 

5 Kariatydy – podpory architektoniczne w kształcie kobiecych postaci. Rodzaj kolumny.

 

6 Świątynia Bezskrzydłej Nike – niewielka świątynia na ateńskim Akropolu, poświęcona bogini zwycięstwa, projektu Kallikratesa.

 

7 Kallikrates – (ok. II połowy V w. p.n.e) Starogrecki architekt, min. współtwórca ateńskiego Partenonu.

 

 8 Erechtejon – świątynia na ateńskim Akropolu, wzniesiona ok. 421 p.n.e – ok. 405 p.n.e na cześć Erechteusza, jednego z pierwszych władców ateńskich.

 

 9 Atena Promachos – nieistniejący już, monumentalny posąg bogini wojny, dłuta Fidiasza, górujący niegdyś nad ateńskim Akropolem, z tarczą i włócznią.

 

 

 

 

 

Edytowane przez Arsis (wyświetl historię edycji)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena no tak ślicznie:)
    • @Nata_Kruk Świetny jest ten wers - "góry czewikowe" i wynikająca z tego logika. No i okrutnie mądra odpowiedź - "na gUpim wierchu każdy już jakoś wygląda". Ostatnia linia – "myślę... kto tu gUpi..." – jest perfekcyjna. Może głupi jest ten, kto nie rozumie pilności chwili? Życie zapisane w stenogramie. :)
    • @huzarc   głęboko anty- chrześcijański wiersz.   sprzeczny z moim systemem wartości.   prowokujący ale świetnie napisany więc wart analizy.   jest to manifest Transgresji i Nihilizmu Etycznego, silnie związany z filozofią Postmodernizmu i ideami Nietzschego.   celebracja poerwotnej siły życiowej dążącej do dominacji.   Transgresja i Erotyzm (Georges Bataille). sacrum i profanum.   habit i krzyż versus pentagram i wiedźma.   postmodernizm czyli płynność tożsamości.   swoją moc wiersz  osiąga  poprzez transgresję - bluźniercze połączenie tego, co świete, z tym, co zakazane, w akcie skrajnej, zmysłowej dominacji.     i to byłoby na tyle.    
    • @Leszczym Dotykasz samego sedna paradoksu komunikacji i twórczości. Chcesz być zrozumianym bez konieczności dodawania przypisów do własnych uczuć. Niestety, język i relacje międzyludzkie często wymuszają postawę obronną – właśnie to "opowiadanie się". A "zaniechanie długopisu" byłoby zgodą na uduszenie się własnymi myślami. Czasami kartka papieru jest jedyną przestrzenią, która nie żąda wyjaśnień i nie oczekuje, że będziesz się "opowiadał". Ona po prostu przyjmuje. Może ten długopis tak trudno odłożyć właśnie dlatego, że tylko on potrafi zamienić ten "niemy krzyk" w coś, co ma kształt, a co nie rani uszu – nawet jeśli wciąż waży tyle samo.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @P.Mgieł Przyłazi niewiadomo skąd, przymila się, obiecuje złote góry, namąci w głowie, a później jak nigdy nic znika udając, że nic się nie stało - takie jest to do szczęścia nikomu niepotrzebne zakochanie...chyba że, co rzadko się zdarza, jest z wzajemnością, a to już zmienia całokształt omawianej kwestii. Pozdrawiam. :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...