Wiatr

[Father Punguenty]

Wiatr, co rozwiewa wszelkie wątpliwości

Wiatr, co wymiata w kąt resztki sumienia

Wiatr, co ma początek swój i koniec, ten

Wiatr nigdy i nic w rzeczach nie zmienia.

 

Wiatr, co wlecze za sobą nić babiego lata,

Wiatr, który pląta w chaos i już nie splata

Niczego, co dnia i z mozołem, taki wiatr

Chcę powitać z jasnym i prostym czołem.

 

Tak, poczuć moc i siłę pokłębionej grzywy,

Tak, chcę być jednocześnie hojny i chciwy

Uniesień i poznać radość i mrok poznania,

I dać się porwać w chłód nowego doznania.

 

By zobaczyć świat nareszcie z wysoka, lecz

Z bliska to, co z oddali niedosiężne dla oka.

Być porwanym na krańce nieznanego i rysy

Zetrzeć przypadkowe, i nie pytać dlaczego.

 

Wiatr taki właśnie chcę pochwycić w dłonie,

By rozpalić pytanie, które w myślach płonie:

Jak ująć prawdę w jednym, mądrym słowie?

Jak znaleźć ten wiatr, który prawdę powie?

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.