Libera nos, Domine, de morte aeterna *

[Arsis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Idę wolno ― długim korytarzem…― stawiając kroki w obskurnym świetle żarówek…

 

Jak się tutaj

znalazłem?

… nie wiem…

 

...

 

… kreski popękanego tynku…

 

Falujące

płótna

― pajęczyn…

 

…

 

Czarny prostokąt zamkniętych na końcu drzwi ― z wyżłobionym krzyżem ―

zbliża się ― jak

― równoważna śmierci noc…

 

…

 

… w przerażającej ciszy ―

rozchodzi się chrzęst

― rozbitego na podłodze szkła…

 

Od moich

kroków?

 

… nie moich?

 

…

 

Śledzą

mnie

― widma…

 

… kłębią się i snują… ― wychodzą z ciemności… ― giną…

 

…

 

Kochanie…―

 

… kiedy

i ja

umrę

― nie będzie ― nic?

 

…

 

… zamykam powieki wilgotnych ócz…

 

…

 

Idziesz skrajem łąki ―

z przysłoniętą

długimi włosami

― roześmianą twarzą…

 

… taka oczywista… prawie ― dotykalna… ― jakby ― w ostatnim momencie jasności…

 

 

…

 

Chłodna klamka

ustępuje ciężko

― pod moją dłonią…

 

… skrzypią zawiasy

z pogłosem echa…

 

…

 

Mam wrażenie, że stoisz obok ― trzymając bukiet uschniętych róż…

 

…

 

Kochanie…―

 

… kiedy

i ja

umrę…

― nie będzie ― nic?

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2015-03-11)

 

* Libera nos, Domine, de morte aeterna (łać.) – Wybaw nas, Panie, od wiecznej śmierci

 

 

Edytowane 8 Stycznia 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[jazzkółka]

@Arsis Świetny.