Czerwona Kokardka / Bajka o Rybce i Rybaku

[Dekaos Dondi]

Czerwona Kokardka                                   

                                     

                                          

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

                                     

Na piąte urodziny podarowano mi czerwoną kokardkę.

Wtedy nie przypuszczałam, że to wspomnienie

będzie impulsem do recytacji metafory.

Mam poetycką duszę i zmysł planowania.

 

*

Od kilku chwil miętosi w spodniach, patrząc jak nadchodzi.

Ładniutka, młoda i bezbronna.

Ma pecha. Zegarek mu stanął.

 

*

Na wierzchu dłoni czuje delikatność podwiniętej sukienki,

a od spodu gładkość spoconych ud.

Wskazówka się rusza.

Stracił czujność.

 

–– Mam niespodziankę – słyszy słodki głosik. – Wiem czego pragniesz.

Połóż się na plecach. Zamknij oczka.

 

Zamyka.

 

*

Cienkie ostrze rzeźbi kanion o miękkich, wilgotnych zboczach.

 

–– Na pamiątkę spotkania zostawiłam czerwoną kokardkę.

Nie dziękuj. Widzę, że masz problem z mówieniem.

 

 

 

 

Bajka o Rybce i Rybaku

 

 

Stary rybak siedzi przed chałupą, rozmyślając cicho.

Nagle podchodzi złota rybka słusznych rozmiarów.

Siada na pieńku, mówiąc:

 

–– Starcze. Jeżeli spełnisz moje życzenie, to ja spełnię twoje.

 

Zagadnięty spoziera na rozwalone koryto i coś mgliście jarzy.

 

–– Czyli tak… hmm... mam problem z żoną. Zaradź coś.

–– Naturalnie… gdy mnie nauczysz przestać zrzędzić

i żebym nie pragnęła... wciąż więcej.

–– Umowa stoi.

–– I żebym zaległa ciałem w morzu.

–– O, fajnie.

 

Gniotąc śliską talię, obłapuje przybyłą.

Ta zaś zaczyna trzepotać płetwami, jakby chciała zwiać.

Lecz zostaje związana i wrzucona między bałwany.

 

*

Nad ranem rybak trzeźwieje. Nie może nigdzie znaleźć żony.

Złota rybka spełniła życzenie.