Kusząca śmierć

[Arsis]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Źródło:

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Słyszę ― jak mówi szeptem ― kokietując ptaki ― i tysiącletnie drzewa…

 

… zapatrzona w blaski ― nieruchomej rzeki…

 

…

 

Jest taka piękna i świadoma swojego czaru ―

kiedy stoi na krawędzi światła…

… ubrana ― jedynie w cienie… ― chodzące po niej konturami liści…

 

… czeka cierpliwie ―

z refleksem

słońca

― na ustach…

 

… z dłońmi złożonymi na piersiach…

 

…

 

Czeka ― aż nadejdę ―

jako szum leśny

― albo ― szelest łąki…

 

… by mnie

porwać ―

ku niebu

― w zorzy witraży… ―

 

… bym się zatracił w białym obłoku…

 

…

 

I uświadomiłem sobie ― całe życie ― pomiędzy dniami zgasłego lata…

 

… mój dom ―

dzieciństwa…

… tętniące źródła…

 

I każde ―

inne

― miejsce… ―

 

… które po mnie… ―

 

… stanie się  p u s t k ą…

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2014-03-29)

 

 

 

Edytowane 4 Stycznia 2021 przez Arsis (wyświetl historię edycji)

[Gość]

Piękne, pierwszy raz spotykam się z nienagannym szacunkiem do śmierci, jednak zbyt pięknym, depresja to nie najlepszy przyjaciel. Tak o śmierci i sobie myślimy na starość, budzisz moją obawę czy podmiot liryczny nie robi tego przedwcześnie.

Nie ma co się starzeć na wyrost, jeśli jednak masz swoje lata to cóż - pięknie

Pozdrawiam