Cisza (sequel)

[Maciej_Jackiewicz]

Moja niewidzialna i głucha

dlaczego jesteś taka gadatliwa

męczysz kłujesz w uszy

i w serce

rany zostawiasz na duszy

 

taka perfekcyjnie prawdziwa

rozmawiasz wyłącznie milczeniem

listem niewysłanym

głuchym od miesięcy telefonem

niedokończoną rozmową  

 

gadasz i gadasz

 

z przeszłości zakurzone wspomnienie

obraz niewymyślony

jeszcze namaluję piórem

może na pchlim targu to kupią

 

wyszepczę raz jeszcze półtonem

na tablicy życia poukładam

myśli koraliki rozsypane

co

nic nie powiesz

 

puste pożółkły pamiętnika strony

pewnie teraz głupio

gaduło przeklęta

nawet bajek już nie opowiadasz

 

 

ciemna nocy

między pełnią a nowiem

przemawiasz siostrami gwiazdami

a brat księżyc o wszystkim pamięta

 

jemu wdzięczny odpowiem

zapomnianymi już wierszami

które do snu od tylu lat kołyszą

nie tylko od wielkiego święta

 

razem  z anielskim chórem

 

 

[duszka]

Dwie ostatnie zwrotki brzmią dla mnie jak przejaw uzdrowienia - odnalezienie pełni wszechświata tam, gdzie on jest... Nie w człowieku. Wtedy zależność może zamienić sie w tęsknotę, a więc, pomimo nieobecności, miłość nadal trwa, ale już we właściwym wymiarze. Tak to mniej wiecej czuję :) Piękny, refleksyjno-uczuciowy wiersz. Pozdrawiam.

[Andrzej_Wojnowski]

@Maciej_Jackiewicz

 

Ogólnie OK

Osobiście cisza kojarzy mi się od lat zawsze z :

 

Pozdrawiam

[_M_arianna_]

@Maciej_Jackiewicz

 

No właśnie;

cała treść wywleczona z ciszy. 

Narobi się hałasu... 

I czynnik anielski w puencie. 

Słońce rozświetli temat za dnia. 

 

 

 

[Maciej_Jackiewicz]

bardzo dziękuję wszystkim za odwiedziny i sympatyczne komentarze