Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

przyjemnie jest tworzyć


iwonaroma

Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) Zgadzam się z pierwszą częścią jego wypowiedzi, natomiast z drugą...nie zawsze tak jest. Niektóre dzieci nie mają aż tak wielkich talentów (nawet potencjalnie) a wystarczy popatrzeć jak się cieszą budując zamki z piasku lub coś gryzmoląc :) Bardzo utalentowani dorośli też, ale jeśli mają zbyt duże oczekiwania wobec odbioru społecznego, bądź żywią zazdrość wobec innych twórców, to to może osłabić przyjemność. 

Tak czy siak :) przyjemnie jest tworzyć :)

również zdrówka 

 

 

 

 

 

:) ;)

 

 

 

 

@Ilona Rutkowska dzięki za serce :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@iwonaroma Iwono nie wiem czy nie odkryłaś sensu pisania, nieraz się zastanawiam co ważniejsze, to co w literach czy sam sens tworzenia. Walka z literami z treścią, a czytelnik niestety widzi tylko jedną stronę. Co byłoby w ocenie gdyby widział obie strony tego samego.

Pozdrawiam Wszystkiego dobrego.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

:) Eee, nic nie odkryłam, to już każdy tworzący wie, jak mu jest przy tworzeniu :)

Na pewno odbiorca widząc efekt finalny może mieć błędne wyobrażenie o procesie twórczym, bo czasem trzeba się jednak trochę namęczyć :) ale to różnie bywa w zależności od okoliczności, dyspozycji etc.itp. ;). Nie zawsze to czysta przyjemność, wiadomo. Ale generalnie gdyby choć ciutki przyjemności w tworzeniu nie było, kto by się tam tym zajmował... :)

Dzięki, również zdrówka i dobrego 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

To prawda, że życie jest trudniejsze. Poezja to tylko część życia, często nie do końca prawdziwa a tylko wyobrażona... Ale... coś w niej jest takiego, że przyciąga :) może dlatego, że wykracza poza nas samych. Trochę transcendencji pojawia się w naszym życiu  :)

Tak, przyjaźń to ogromna wartość.  Jest się tu równorzędnym, w miłości bywa różnie ;) Dlatego gdy twórca i odbiorca mogą być w przyjacielskich relacjach - jest super. Czasami jednak relacje te to quasi miłość- fani, a nawet psychofani ;) 

A wiersz jako przyjaciel - bardzo podoba mi się taka koncepcja :)

 

Pozdrawiam przyjacielsko :)

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Konrad Koper Dzięki
    • @ja_wochen może i tak być jak pieszesz
    • pomyśl o najgłębszej samotności. że jest jak popiersie  z czarnego marmurzydła. przedstawia  indiańskiego wodza w rozłożystym pióropuszu.    patrzysz na zmarszczki, jakimi jest poszatkowana kamienna twarz – a ich linie odciskają ci się  na gałkach ocznych, zostają wżarte w obraz, który  widzisz, a pióra – z rzeźnicką zapamiętałością  kroją powstałe w ten sposób porysowane plansze.    na drobnych strzępach żłobią się specyficzne izotermy i izobary, powstają też swoiste odłamy  dekartografii, rozplanimetrii, destereometrii.    pomyśl o pustce będącej niczym samochód beskid,  co nie wyszedł poza fazę prototypu (manewrowność  makiety – wręcz ujemna!), albo arrinera hussarya,  która nie trafiła do masowej produkcji.  i o mikrofilmie przechowywanym w bólu lewej  górnej piątki. nie w bolącym zębie, ale w samym, wyjątkowo nieprzyjemnym uczuciu.   znajdź się w myślach na raucie, nadętym spotkańsku notabli. bądź tym dzikim, spoconym  czortem-niedźwięcznikiem, który drze się  jak oszalały, tacza wewnątrz jednego ze stojących sztywno, wyfrakowanych oficjeli, i którego wrzask nie wydostaje się poza ramy ciała gospodarza/ nosiciela.   a potem znajdź najcięższy kamień, jaki zdołasz podnieść. i ciśnij w kryształowy żyrandol wiszący nad głowami dostojników,  nad twarzą na postumencie.   od huku, jaki rozlegnie się, gdy strącony runie  na parkiet, zadrży w posadach niejedno muzeum  już/ ciągle bezużytecznych rzeczy, klatki mikrofilmu  wyblakną i staną się niemożliwe do odczytania.  
    • @Ewelina częściej ugina 
    • Usłyszała jednym uchem Nie utrzyma w sobie Na prawdę jest głucha Tylko to ma w głowie   To nic że nie posłuchasz Potok słów poleci Na wnioski jest posucha Odczują to jeszcze dzieci          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...