Napad na Bank

[Dekaos Dondi]

 

– Cicho, doły!! Leżeć i nie wstawać. Ręce na głowie… no co pan… na swojej... nie sąsiada.

– Na mojej mi niewygodnie.

– Niech pan przestanie narzekać. My na chleb ciężko pracujemy. Nie byczymy się, jak morsy na plaży!

 

Dzisiaj w banku na bank zamieszanie. Właśnie weszło czterech z maskami małp na głowie. Obrzydliwe twarze, chociaż w dziurkach wesoło biegają oczęta. Na ulicy prawie nie ma ludzi. Wyjątkowo nie powinno być zakłóceń. Można w ciszy i spokoju, robić swoje. Właśnie trzech pozostałych chodzi z kąta w kąt. Przyswajają przydatną w takich przypadkach formułkę, bo im głupio przy obcych czytać z kartki. Nie biorący czynnego udziału w tym nietypowym przyjęciu, leżą na posadzce, marudząc nieustannie, słysząc nad sobą złowieszcze słowa, krążące niczym sępy nad padliną:

 

– To jest napad! Opróżniać kasy, póki co.

– Przepraszam… ale panu spluwa spływa po dłoni. Dać panu chusteczkę?

– Jak to spływa. O cholera! Kto mi podmienił? Przyznać się.

 

Kumple gadającego przed chwilą, patrzą nieco zaskoczeni. No jak tak można. Czym będą straszyć? W końcu jeden wyjmuje widelec. A nóż się przyda. Z podłogi zaczynają wstawać. Co robić, myślą intensywnie poławiacze kas. Krzyczą głośno, że zaraz kumpla wyślą po zapasową, a tu ni stąd ni zowąd leżący wykrzykuje, że służy pomocą;

 

– Mogę panom pożyczyć.

– Pożyczyć? Szczęścia?

– Nie. Spluwę.

– Ja pierdzielę! Pierwszy raz mam do czynienia z takim przypadkiem. Słyszeliście kiedyś taki dziw? Chce nam podarować pistolecik. Swój. A to ci dopiero… hej wy, proszę nie wychodzić… negocjujemy w sprawie broni… na podłogę… a sio!!!

 

Konsternacja jak przy pustym kotle w piekle. Kasjerzy i kasjerki nie wiedzą, czy lękiem okraszać serce swoje, czy raczej niepewnie śmiechem, błądzić między zębami. Nagle sytuacja powraca do zakątka powagi. Ten od deklamacji podchodzi powtórnie do kasy i chce powiedzieć to samo:

 

– To jest…

– Proszę mi dupy nie zawracać. Wiem czego pan chce.

– Naprawdę? A pozostałych trzech?

– To samo.

– Ja nie mogę. Rozmawiam z uczonym człowiekiem.

– Znowu panu spływa.

– Przepraszam. Dawać ten normalny… a nie czekoladowy. Gdzie on jest?

– Uczynny ofiarodawca chce dać, owszem, ale pod jednym warunkiem. Musimy przysiąc na zdrowie naszych babć, że mu część odpalimy.

– Czym? Póki co, to nawet zapłonu nie mamy. Nie wspomnę o rakiecie.

– Rakiecie? Aha… ale jak będzie po wszystkim.

– Ja nie mam babci. Odeszła. Nie mogę przysiąc.

– My też nie mamy, ale na dziadków możemy.

– Mów za siebie. Mojego powieszono za napad z bronią w ręku.

– To on swoją żoną straszył?

 

Na podłodze małe zamieszanie. Powtórka tego, co było przed chwilą. Goście bankowi nie mają pojęcia, czy to napad, czy kabaret kręcą z ukrytej kamery. Póki co, tak sobie z nudów, współczują solidarnie, jak jeden mąż innej babci, bo rzewnie płacze. Herszt złowrogiej bandy, pyta czułym głosem:

 

– Niewiasto, co z tobą? Nie zabijemy ciebie, jak będziesz grzeczna. Chcesz chusteczkę lub dobre słowo?

– Żal mi was, młodzieńcy. Mnie też trudno z samej renty wyżyć. Rozumiem wasze zaangażowanie dla dobra rodzin i ojczyzny. Robinchody z was fajowe. A łuki i rajtuzy gdzie?

 

Kasjerzy wychodzą z kas i zaczynają złowrogo gestykulować. A nawet głos podnosić deczko wyżej jednogłośnie:

 

– Panowie! Co za wstyd! To ma być napad na bank? Dupa na sedes, robi lepszy skok! Kiedyś to były rabunki. Nie to co dzisiaj. Tradycja schodzi na psy. Ale co wy tam możecie wiedzieć, o życiu. Ta dzisiejsza młodzież. Doprawdy… ech.

 

W tej chwili pada strzał… a wraz z nim zakrwawiony kasjer.

 

Zaraz cała gromada powraca na podłogę struchlała. Lecz po chwili trup wstaje i zaczyna ścierać farbę z koszuli.

 

– Proszę nie okazywać nadmiernej trwogi. To nasz kumpel, który w kąciku przebrał się za kasjera. Pomógł nam w przedstawieniu. Z wami będzie to samo, jak zaczniecie przeszkadzać. No nie! Żartowałem! Babciu, proszę nie wywijać laską, bo jeszcze komu w oko trafisz, gałka wypłynie, poślizgnie się kto, a zwalą wszystko na nas.

– Duszno mi! Robi za wiatraczek!

– W porządku. Dla zdrowia, możesz. Tylko pamiętać mi tu. Spluwa jest prawdziwa. Dawać forsę. Aż tak nie żartujemy!!

 

Prawdziwi kasjerzy smutno wracają do swych siedzib.

 

Słychać słaby głosik:

– Chce mi se jesc i juz!

 

Jeden z napastników podchodzi do źródła dźwięku, mówiąc słodko:

 

– Masz dziewczynko. Zjedz pistolet.

– A mogę zacąc od lulfy?

– Mozes skalbie od lulfy.

– A nie wystseli mi w buzie?

– Nie wystseli.

– Plosę mnie nie podezniac, bo zglosę splawę do Stlasbulga!! Glupku!!

– O! Widzę, że ma pan wygadaną córeczkę. Nie ma co!

– Moja klew!

 

Herszt coraz bardziej nerwowy. Patrzy groźnie na ogłupiałych kumpli. Nie przykładają należytej wagi, do ciężaru pracy. Nagle słyszy wrzask:

 

– Ta mała mi maskę ściągnęła. Teraz mnie wszyscy rozpoznali.

– Głupiś jak stado nóg od stołu. Bez maski wyglądasz gorzej niż w masce. Nikt ciebie nie rozpozna. Bez obaw. Ten sam obraz, tyle że bardziej ty.

– Wypraszam sobie takie traktowanie.

– Ja też. Brzuch mam ścierpnięty.

– To połóż się pan na plecach.

– No coś pan. Plecy to odwrotna strona księżyca… to znaczy: brzucha. Tak samo doskwiera.

 

Ludzie! – zaczyna śpiewać na melodię: "Nad pięknym modrym bankiem", kwartet napastników. – Prosimy o spokój. My tylko chcemy uczciwie kraść. Czy aż tyle od życia wymagamy?

 

– A to co innego – wtrąca swoje trzy grosze starszy pan. – Popieram uczciwość.

 

– No dalej! Wyrzucać z kas! Tym razem mówimy poważnie.

– A w co?

– Do naszych worków, baranie.

– Tylko nie baranie. A gdzie wasze worki?

– Nasze co? No nie! Zapomnieliśmy!

– Ja swój mam, ale jest zajęty.

– Ściągamy zasłony z okien. Zrobimy węzełki podróżne.

– Gdyby były zasłony, to tak.

– Co to za bank bez zasłon. A sejf, to chociaż tu jest?

 

Po tym pytaniu zapada grobowa cisza. Tak donośna, że nawet słychać gulgotanie krwinek w komnatach żylnych. Nagle dobiega żeński głos kasjerki:

 

– Sejf jest, ale nieczynny… bo…

– Bo co?

– Bo pusty i niedostępny.

 

Po tych słowach, spuściła speszona oczko, trzepocąc środkowymi rzęsami, aż motylek na parapecie spojrzał karcąco, za taką parodię machania.

 

– Jak to. To my napadli… pusty bank?

– Niezupełnie pusty. My tu jesteśmy… na podłodze.

– No tak. Niezupełnie. Zatrzasnął się. – rzecze fruwająca rzęsami. – Ale ludzie i tak przychodzą pogadać. Czasami nawet kawą uraczymy. Ze swoich kupujemy ziarenka. Młynek dostaliśmy w prezencie od jednego z nich.

Nagle słychać stukanie do drzwi. Kupa dzieciaków ogląda przez szybę, hece w banku. Podskakują, wesoło gaworząc.

– Daj im na loda. Tylko przeszkadzają.

– A możesz mi pożyczyć.

– Jeszcze nie skradłem. Nie co w co zgarnąć.

– Niech ci chociaż w kieszeń, trochę włożą.

– Nikt mi nie będzie gmerać po kieszeniach, bo jeszcze co przetrącą.

– A jest co?

– No… tyle co do kieszonki możemy dać. – biadoli ta sama, co oczka spuściła. – Biedne dzieci.

 

Straszni napastnicy, zaczynają gadać jeden przez drugiego. Każdy o swoich wizjach udanego napadu. Reszta gości jest na podłodze, między wstaniem, a siedzeniem.

 

– A co z tym sejfem?

– Pan dyrektor się w nim zamknął od wewnątrz.

– Zamknął? A tak można?

– Widocznie. Ale nie umie wyjść.

– Długo tam siedzi?

– No… będzie już dobre... ze dwa lata. Zaczynamy się martwić, bo ostatnio nic nie jadł… a poza tym...

– Co poza tym?

– Zimno mu było… dlatego nie ma pieniędzy… to znaczy są… ale inaczej wyglądają.

– Nie rozumiem… aha… chyba coś jarzę.

– Widzieliśmy przez monitoring. Walczył o ogień.

– Z kim?

– Kamera nie objęła, lub niewidzialny jakiś. Teraz już nie działa.

– Pan dyrektor, niewidzialny, czy kamera?

– Kamera. Czy działa niewidzialny, tego nie wiemy, bo go nie widzimy. A nawet gdyby działała, to i tak byśmy nie widzieli… a dyrektor… hmm.

– Nikt go nie szuka?

– Nie. Może gdyby tam były pieniążki, to by szukali. A tak… jest tylko on.

– I niewidzialny?

– Tego nie wiemy.

– Daliście znać na policje?

– A po co, skoro go nikt nie szuka.

– Rzeczywiście. Po co. Ciekawe w jakim jest stanie.

– Loskladu – dodaje dziewczęcy, czekoladowy głosik.