Potwór

[Dekaos Dondi]

Pewnego razu, kiedy Słońce  zasłonił  horyzont, zabrało ze sobą jasność.

Potwór wyszedł z jamy i podążył na pobliską górę. Po przybyciu na miejsce,

wyjął lornetkę i zaczął obserwować, pogrążone w nocnej ciszy miasto.

Niewielka ilość lamp, dawała jedynie tyle światła, by doświadczyć cieni.

 

Pragnął zejść na dół, chcąc zaspokoić wielki głód,  chociażby jednym człowieczeństwem.

Jednocześnie był zmęczony wspinaczką. Pomyślał sobie: po co  tu wchodziłem.

Przecież mogłem od razu, pójść gdzie trzeba. No cóż. Widocznie tak musiało być.

A zatem siedział na kamieniu i spoglądał przed siebie.

 

Miał wspaniałą lornetkę, chociaż nie wiedział skąd. Skierował  na oświetlony pokój.

Zobaczył człowieka karmiącego dziecko. Łyżeczka jednostajnie szybowała,

między talerzem, a umorusanymi ustami. Jadło z apetytem. Widać było, że mu smakuje.

Jego twarzyczka kipiała radością. Mężczyzna też się uśmiechał, ale jakoś smutno.

Patrzył na mały prostokątny kartonik. Byłby z nich smakowity kąsek –

pomyślał potwór. Jednak ich oszczędzę. Za bardzo potrzebują siebie nawzajem.

 

Spojrzał w inne okno. Zobaczył człowieka siedzącego samotnie na kanapie.

Trzymał w ręce pistolet. Przyłożył  do głowy. Po chwili odłożył na stół.

Zaczął pić jakiś płyn z butelki. Wyjrzał przez okno. Po chwili  zamknął i zasłonił.

Potwór znowu pomyślał o tym, że jest bardzo głodny.

Lecz ten człowiek nie wyglądał na zadowolonego.

A może po tym całym koszmarze, będzie miał okazje przeżyć jakieś miłe chwile.

Nie mogę go zjeść.

 

Spojrzał w następne okno. Ujrzał kobietę i mężczyznę. Pieścił delikatnie jej ciało.

Najpierw rękami, a później ustami. Ona nie była gorsza. Co to to nie. Robiła to samo.

Gra wstępna – zajarzył potwór. Całował ją wszędzie.

W usta, czoło, pępek, oraz w takie miejsca, gdzie lornetka –

mimo wielkich wysiłków – zajrzeć nie mogła.

Obserwator był z lekka wnerwiony, ale pomyślał sobie, że da im spokój.

Nie będzie niewychowanym chamem.

W końcu, z tego całego podglądania, o głodzie zapomniał i usnął.

 

*

Na drugi dzień, kiedy wyjrzało Słońce wyzwoliło, nastał świt.

Mieszkańcy miasta, przyszli na górę.

A jeden z nich widząc, że potwór smacznie śpi,

wziął sztylet i wbiwszy go w tętniące serce, zakończył jego żywot.

Gęsty strumyczek krwi, jak czerwona wstążka zrodzona z cierpienia,

popłynął w kierunku miasta.

 

Następnie upiekli go i przygotowawszy wspaniałą ucztę,

jedli i radowali się do samego wieczora.

A gdy Słońce zaczęło tracić swój blask, poszli do swoich domów,

głośno rozprawiając o całym zajściu.

 

Lornetka cicho i spokojnie leżała na trawie, pośród porozrzucanych kości,

dziwnym trafem nie zauważona przez biesiadników.

Kryła w sobie zapamiętane obrazy.

Była zaprogramowana na różne sytuacje, w zależności od tego, co się wydarzy.

Nagle na okrągłych szkiełkach, pojawiły się trzy kropelki krwi.

Było ich coraz więcej.

W poświacie Księżyca, miały czarny kolor.

Po chwili leżała w mazistej kałuży,

a drgające wspomnienia tego, co zobaczyła, zaczęły ściekać w kierunku doliny.

 

* 

Pewnego razu, kiedy Słońce zakrył  horyzont, nastał zmrok.

Potwór wyszedł z jamy i podążył na górę, by obserwować, w ciszy pogrążone miasto.

Doskwierał mu głód. Nie spiesząc się za bardzo, zaczął schodzić, obserwując okna.

 

*

 

Kiedy wyjrzało Słońce, wstał nowy dzień.

Nic poza tym.

 

[Victoria]

@Dekaos Dondi   I aż szkoda mi się zrobiło tego Potwora, bo wcale nie był takim potworem. A może źle zrozumiałam...

Pozdrawiam :)

[Dekaos Dondi]

@Victoria

Victoria→Dzięki:)→Mnie też trochę szkoda, prawdę powiedziawszy.

To zależy, jak rozumieć koniec→Nic poza tym:)

Pozdrawiam:)