Nie ma wyjścia

[Koziorowska]

Nie ma wyjścia

 

 

Zgubiłam się pośród zdobnych łąk,

w karminowych łkaniach maków,

wschodzących dziś,

by jutro odejść, w ciszy i pokorze

chyląc wątłe głowy ku ziemi,

z której powstały.

 

Zgubiłam się pośród łanów

złotego milczenia, które zawiodło

moją lunatyczną duszę

na brzeg, skąd widać

uśpiony węgieł świata

i stado zatraconych,

bezimiennych snów.

 

Zgubiłam się między drzewami,

podającymi lśniące

od słodkiej, pełnej zieleni,

załamane ramiona, rzucające

życiodajny cień

na szklane, przejrzyste czoło,

na moje rozległe stopy włóczęgi.

 

Zgubiłam się w sobie;

ciemno tu i chłodno,

niby w środku bezlitosnej zimy,

na granicy sumienia

i życiodajnej bliskości szeptów.

Nie widać przejścia,

światło ukryło się

po drugiej stronie słońca.

 

Wiem, że stąd

nie ma wyjścia.

[Gość]

@Koziorowska malujesz pejzaże w samym środku duszy, niesamowity jest Twój kontakt z naturą. Przepiękny wiersz. Pozdr, Dag

[Koziorowska]

@Dag Dziękuję Ci serdecznie za pokrzepiające słowa. Również gorąco pozdrawiam.