Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pan Patos zaniemógł...

Dekaos Dondi
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Dekaos Dondi

Dekaos Dondi

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

pan patos zaniemógł

z żalu grzebał w nosie

przyszła pani doktor

co z tobą patosie

 

ano sumienie pali me trzewia

egzystencję przeżarło całą

nie ujrzę radości w błękicie nieba

to ja zabiłem pocieszną małą

 

biedny kochany  mój patosiku

jak to się stało co ciebie dręczy

lecz przedtem biegnij ty zrobić siku

zapewne ta kwestia też ciebie męczy

 

pani tu ze mnie jajca se robi

a ja wydalam poezji odgłosy

czaszki mojej radość nie zdobi

a ze zgryzoty uciekły mi włosy

 

kiedyś człapałem dróżką wytrwale

wkurzony na siebie i wszystkich wkoło

aż nagle pieczarę ujrzałem w skale

a w niej zwrotki tańczące wesoło

 

jak one mogą być tak radosne

kiedy ja cierpię tak obficie

złapałem jedną tą uśmiechniętą

by wnet zakończyć wesołe życie

 

dopiero wtedy refleksję spotkałem

a mądra była dla mnie jej mowa

żałuj ty bardzo odkup swą winę

a wtedy ona tobie przebaczy

 

w krainie zwrotek czytanych od nowa

 
 
 
Edytowane przez Dekaos Dondi (wyświetl historię edycji)
Johny

Johny

Opublikowano
Opublikowano

@Dekaos Dondi Moim zdaniem siku w trzeciej strofie niszczy cały wiersz. Jeszcze czytając pierwszą i drugą miałem nadzieję na ciekawą historię. Przy tym słowie w trzeciej pomyślałem tylko "autor wrzuci wszystko by tylko się rymowało, tu nie znajdę nic fajnego". To rzutowało na całą resztę utworu.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ViennaP
      Anioły.

      Przez ViennaP · Opublikowano

      Czy była przesądna, wierzyła horoskopom i słowom Cyganek? Nie, a jednak pewnego zimowego dnia, w rozpaczliwym poszukiwaniu nadziei, zapukała do drzwi wróżki. Pani wróżącej z kart. Ale ta nie chciała jej wróżyć. Zrobiła coś innego... A na koniec dała jej kartkę ze słowami, które miała przepisać, codziennie rano czytać i zawsze nosić przy sobie. Taki talizman. A więc trzymała swój talizman w domu i zabierała go ze sobą wszędzie tam, gdzie szła.  Tamtego dnia też włożyła kartkę do swojej torebki. Tam gdzie zawsze, do małej, zasuwanej na suwak kieszonki. Oprócz kobiecych, jakże przydatnych drobiazgów miała w torebce też sporą sumę pieniędzy. Ostrożna jak zawsze była pewna, że nikt jej nie okradnie. A jednak stało się inaczej. Kiedy sięgnęła do torebki z przerażeniem odkryła, że schowane tam pieniądze zniknęły! Raz za razem wyjmowała zawartość torebki i sprawdzała każdy jej zakamarek, ale pieniędzy nie było! Zrozpaczona wracała do domu. Co teraz zrobi, jak się wytłumaczy, skąd weźmie taką sumę? W domu raz jeszcze przejrzała zawartość torebki mając nadzieję, że pieniądze się jedynie zawieruszyły i zaraz znajdą. Ale nie, nigdzie ich nie było. Zamiast nich trzymała w rękach kartkę ze słowami, które kazała przepisać jej wróżka. Słowami, które miały ją chronić... Właściwie była to modlitwa do aniołów - prośba o ich wsparcie i ochronę. Rozpłakała się. Mieli ją chronić, a zamiast tego... Nieistniejące anioły i bajki, w które naiwnie uwierzyła.  - Nigdy was nie było i nie ma... - drąc kartkę powtarzała przez łzy - Nie ma was, nie ma... A ja jak głupia w was uwierzyłam, że mnie ochronicie.   Podarta kartka z modlitwą do aniołów wylądowała na podłodze. A kiedy się już nieco uspokoiła, pozbierała kawałki papieru i wyrzuciła je. Umyła zapłakaną twarz i wróciła do pokoju. Pozbierała leżące na łóżku, wysypane z torebki drobiazgi, by znów je tam umieścić. Jakież było jej zdumienie, kiedy na dnie torebki zobaczyła leżące tam, jak gdyby nigdy nic, pieniądze. Wpatrywała się w nie bez słowa. Ale jak...? Skąd się tam wzięły...? Przecież tyle razy szukała ich w torebce, wszystko wysypywała i zaglądała w każdy zakamarek. Nie było ich! Ale teraz... Były. Jak gdyby nigdy nic leżały na dnie torebki. Wyjęła je z niedowierzaniem i ostrożnie położyła przed sobą. W jej oczach znów zamigotały łzy. - A jednak mnie strzegliście...    Historia prawdziwa. 
    • Migrena
      Pokój 213

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Bożena De-Tre chciałeł pokazać ostatnie akordy życia. Tuż przed horyzontem zdarzeń. Piękno życia - rozpacz rozstania. Dzięki raz jeszcze. Sercem.
    • Bożena De-Tre
      Pokój 213

      Przez Bożena De-Tre · Opublikowano

      @Migrena Znależć odwagę opowiedzieć Światu to już jest dar.Tobie wyszło bez krzyki i pokazałeś”’ból istnienia”….dla mnie życie jest darem i to też między Twoimi wersami odczytałam… @Bożena De-Tre Tyle trudnych tematów przy nas…obok..opisujmy je.Są jak kamień pod stopą….
    • M_arianna_
      Kur dano nadruk.

      Przez M_arianna_ · Opublikowano

      Ma te, i Oli kopa jaj; jaja po kilogramie tam.      
    • M_arianna_
      Z sadu Judasz

      Przez M_arianna_ · Opublikowano

      A z sadu judasz, a na "nio" był zły, bo i nana z sadu Judasza.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...