Historia edycji

@Wiechu J. K.   Wiesiu.   a czemu ten wiersz jest "na" warsztacie ?   to bardzo dobry i skończony utwór !   podoba mi się !   pozdrawiam :)    

@mariusz ziółkowski   Sielsko tam u Was anielsko.

I opętane raki Ramona. Rano Marika Renatę poi

Dom stoi jak skamieniały oddech. Cisza ma ciężar ołowiu, a okna chłoną każde echo, jak martwe zwierzę. On jest jak nieznana liczba w równaniu, a jej imię - cień jego dłoni. Szept: "Jesteś moja", zamarza na lustrze dni. Księżyc rzeźbi jej twarz w szkle nocy. W gardle ma piasek, nie wypowiedziane wersy. One są jak szkielety śpiewu, których nikt nie pozbiera. Poezja – to jedyny adres w jej paszporcie ciszy. Kiedy światło uderza w okno, rozumie, że to nie jest światło. To po prostu brak ciemności. A w jej oczach - jak w opuszczonym ogrodzie zawsze rośnie poświata po burzy. Nie ugasi jej żadne przeczenie, żadne bicie młota, żadna zima. Próbował. On i świat. Ale ona, idąc przez to, co nazwał domem, niesie w dłoniach, co nie ma dłoni. To nie światło. To pamięć o świetle. I tego nikt jej nie odbierze. Nawet on. Nawet ona sama.

@Alicja_Wysocka   nie gniewam :) używanie musi pozostać.! ponieważ w nim zawarta jest istota tego, co chciałam przekazać . Chociaż …już sama do końca nie wiem co ;)))    pozdrawiam serdecznie :)