Pomieszanie / Kwaśna Wersja Słodyczy

[Dekaos Dondi]

            Pomieszanie

 

w zorzy misiu jest schowany

białe futro zwisa z chmur

swe marzenia tam podwieszę

czekać będę tu na cud

 

sopel lodu wzięty z jutra

niech w przeszłości sobie taje

księżyc kusi swą poświatą

ślicznych kwiatków całun

 

gdzieś muzyka jest zwijana

w środku nuty oraz rytm

już rolada dźwięki smaży

operowe kiszki lśnią

 

mały robal drepce w liściu

jak w zielonej swej izdebce

a szkielecik drobny szuka

zagubionej kostki w trawie

 

ze słoneczka leci promień

i łaskocze toń strumyka

supernowa gdzieś wybucha

małe dziecko dłubie w nosie

 

gdzieś na polu tam na między

miłość trzęsie się ze strachu

czasoprzestrzeń skiby ziemi

przeinacza w grudkach czasu

 

przyjaźń haczy się o zawiść

przeciąg warczy na zamknięcie

jutro lepi się do teraz

pali szary się przerębel

 

na huśtawce siedzi rozpacz

ona tak się ciągle waha

w którą stronę ma zeskoczyć

mała myszka na sznureczku

 

zegar czas sobie zlizuje

z tej sprężynki swego trwania

ni to stoi ni to spada

jabłko z gruszy do istnienia

 

leci mucha do obucha

trzonek gładki jak łysina

krew na pieńku już tańcuje

stworki nadal będą żyły

 

kropla rosy nie oznacza

kwantowianka ucieszona

światło dźwięczy na tej strunie

w zawiniętym wewnątrz światem

 

 

 

Kwaśna Wersja Słodyczy

 

 

nie powiem

 

niczego sobie

kostki cukrowe

 

lecz cóż z tego

skoro tyle złości każda ma w sobie

 

przepychają jedne drugie

prostokątnością

tudzież kantami

 

każda sobą inną rani

 

przed nimi kostka miodu potężna

złotem zabłysła

słodyczą nieskazitelna

 

pachnie nią

jak cud rozkwita

 

cząsteczki cukru

swym blaskiem nasyca

 

pragną dotknąć

lub chociażby

 

musnąć

 

by wybrać drogę

jedynie słuszną

 

lecz nagle dłoń z wysoka

objawienie obraca

 

punkt widzenia

inny wyznacza

 

po drugiej stronie

piołun gówno

i cytryna

 

wiele kostek

kryształków nie zgina