Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Policzalne

fregamo
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

fregamo

fregamo

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

nadal nie liczę chwil

nawet po omacku

przycinam doniczkowe kwiaty

w oknach obcych sąsiadów

 

znajduję wzmianki pogody

co zaraża licznych słowem

nagły grom już utoczył

upuścił ciężar na stoły

 

pękają ściany, różnice

pustoszeją ulice, domostwa

toczy  ciało niesforne

po rozległych zakamarków kątach

 

i wydaje się czasem niedowiarkom

że wszystko stracone, przepadło

nadal nie liczę chwil

inni policzą za mnie

 

 

 

Edytowane przez fregamo (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Leszczym
      Cyrk

      Przez Leszczym · Opublikowano

      @Dared tak. Ale inna sprawa, że usiądziesz na chwilę, wprawisz się w stan open minded i wymyślasz nową emocję i masz jak w banku dużą nagrodę z socjologii ;)) @Dared no albo dużym i powszechnym tutaj zwyczajem medal że o jejku ;))
    • befana_di_campi
      Zakaz

      Przez befana_di_campi · Opublikowano

      Ooo, przekorne toto! A tyle oczekiwań :p
    • Olgierd Jaksztas
      Kwiaty ogrodnika

      Przez Olgierd Jaksztas · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Ale w sumie to podoba mi się, jeśli pozą jest naiwność a ni co innego, więc zalubię :) @Waldemar_Talar_Talar A i to o pozdrawianiu jest cenne, ja pozdrawiam windę na ten przykład, pięknie śpiewa... Chyba winienem napisać o Niej...
    • befana_di_campi
      Babcine niepokoje

      Przez befana_di_campi · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Za dużo tego biadania oraz miaukania; za dużo tego się nasłuchałam w swoich czasach, kiedy razem z rybami nie miałam głosu. I wtedy, co rusz znękana płaczliwą dydaktyką, sobie powiedziałam: nie tylko, że nie będę dziamgać, ale będę także tępić to zwyczajowe "łojejejej, jejku, jejku, ranyście" lub coś w podobnym stylu.  I nie będę swoimi traumami katowała osoby postronne, mimo woli je dołując. Z tym do terapeuty; w sumie za to mu płacą, więc łaski nie robi.         
    • Kasia Koziorowska
      Pośród wołań tłumu

      Przez Kasia Koziorowska · Opublikowano

      Usłyszałeś jednak moje milczenie pośród wołań tłumu. Poczułeś piękno wszechświata, który istniał tylko dla mnie.   Jestem znów tą samą iskrą, wyrwaną z objęć losu, skazaną na wieczną pamiątkę. Przypominam identyczne jutro, z którym wciąż się zmierzam, aby zapomnieć o myślach, wyzbyć się słów.   Wiatr stale przeklina moje słabości; nie wie, że jestem tą samą mantrą, którą słyszał kilka epok wstecz. Nie mam odwagi, żeby pocałować twoją gwiazdę w samo serce; boję się przyznać do samotności, oprócz której mam ciebie.   Wciąż nanoszę dotyk na wilgotną duszę, próbuję odszukać drzwi do rzeczywistości. Stale wyrzekam się ciała, okrutnie podrobionego; nie słyszę już lat, nie rozumiem dekad, bojących się stawić czoła przyszłości, zaniedbanej wieczności, nad którą wstyd się zlitować.   Wiesz, wyśnię tylko dla ciebie pożegnanie - leciwy spokój, piedestał bez wyraźnego właściciela.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...