Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dobrze wiecie, gazdo, iz Polska Rzecz Pospolita Ludowa byla niepodlega tylko tak, dla pozoru, a tak naparawde to byla 16ta republika ZR... No coz to jest cesc naszej historii...  nie mozemy tego odzucac... Inacez czlowiek doslownie moze schudnac... A za to jest mandat... sami preciez dobrze o tym wiecie...

 

 

 

p.s. Ja mowil towarzys pierwszy sekrtetarz Władysław Gomułka - "Z moskalem mozna rozmawiac tylko bijac go w morde"

Edytowane przez Domanski (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Panie @Domanski czy może Pan zaprzestać rucysystować mój zakątek.

Ateizm, to nie to samo, co komunizm, więc proszę zabrać swoich towarzyszy w siną dal, byle z dala ode mnie.

Żegnam i papatki.

 

@nocnakuna covid19 jest jak bóg. Urojony. Miłego.

Gość Franek K
Opublikowano

A mi sie podoba ta koncepcja. Modlitwa boga do ludzkości. Nie wiem czy to coś całkiem nowego, ale na pewno jest oryginalne i odważne.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Magdaleno, władze - jak to władze - na pewno nie usankcjonowały tego co chciał lud (bo ten najlepiej w ciemnocie jest trzymać), tylko to, co same sobie w swoich obłudnych szarych komórach w tym względzie umyśliły. Z hipokryzją sięgającą gwiazd, czy kosmosu - dla mnie rzecz obojętna. Czy z premedytacją i czy na przekór, bo wcale do tamtego momentu nie było z poprzednią "wersją" najgorzej, nie wiem. Ale celu nie jest trudno się domyślić - po pierwsze MOC wydaje się być tym większa im z wyższego pułapu biją gromy. Dlatego m.in. tak wysokie budowano katedry. Po drugie przyjmowano rozwiązania, które były na rękę kościołowi, ale i władcom. Poza tym harmonia z naturą w największym skrócie stała się dla kościoła niemiła i kojarzona bardziej z wizerunkiem diabla niż obrazem duchowości i piękna. Dualizm i tzw. rzeczywistość czarno-biała, czyli "słuszna", kompletnie odmienna od kultury antycznej, gdzie pokojową koegzystencję poglądów,nauki, religii przeciwstawiono światopoglądowi jedynie słusznemu. Najbardziej dziwi bezkrytyczne przyjęcie tak irracjonalnej teorii w XIX wieku - "Credo, quia absurdum" (Tertulian).

Ktoś mądrze powiedział "lepsze jest wrogiem dobrego".  :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hmm, nie chciałem Cię urazić i nie wiem co Ci odpowiedzieć. Ale w końcu każdy ma prawo do własnej interpretacji.

Ja po prostu nie zauważyłem, żeby chodziło o Marię, matkę Chrystusa. Tę o ile wiem zwą "zawsze Dziewicą", dlatego nie mam wątpliwości, że chodziło Autorce też o Marię, ale Magdalenę - mającą rzeczywiście najstarszy zawód świata w swojej świętej biografii. Na szczęście tej na żadnym soborze w dziewicę już nie przemieniono. :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może to i pawda co mówią o czarnych

Ale nasi przecież wygrali z Manim

Często mówią o depozycie wiary

Patryści może wszystko jaśniej znali

Ale przeszły wieki a chłopaki zostały

Grzebią się ale jeszcze

się nie pogrzebali

A gotyk, Boże mój...

katedry przecież stoją

wściekle piękne

są dziwki w historii  

 

 

  

 

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • człowieka biednego dobro omija nie ma na chleb nadzieja go żywi   człowieka biednego uśmiech nie zna  a jego drogi to wyrwy i dziury   człowieka biednego bogaty się wstydzi udając że to tylko cień   człowiekowi biednemu niebo nie pomaga dlaczego  - tego nie rozumiem
    • @Konrad Koper Coś jest.  
    • @viola arvensis pięknie dziękuję za dobre słowo :)
    • Och Karol ! Świetne! 
    • Poeta, w niemym geście, pochyla się nad stołem. Długopis, wąż z kryształowymi oczami, ślizga się po stole - zimny i obcy, sycząc alfabetem, który zapomniał istnieć. Jego tusz pachnie gwiezdnym pyłem i wspomnieniem spadających słońc. Kartka patrzy na niego niczym zimne, puste niebo po burzy - gotowa przyjąć wszystko, lecz nic nie wydać, choć skrywa w sobie miniaturowe galaktyki spragnione tylko hałasu. Ich orbitujące atomy tańczą w rytmie śmiechu kwantowego kota. Chce pisać - ale słowa uciekają, robią mu w głowie kabaret. Pomysły wirują jak kalejdoskop roztrzaskanych szyb. On łapie je dłonią pełną powietrza i chaosu, jakby łowił spadające gwiazdy w beczce mleka. A w kącie jego myśli samotny smok z migoczącymi skrzydłami, podśpiewuje starożytne formuły nonsensu. Lustro pokazuje go jako klauna w płomiennych skarpetkach, pół geniusza, pół katastrofę. Jego cień tańczy własnym życiem przez dziurę w suficie, a wnętrze -  puste jak opuszczony statek w porcie z mgły, pełne echa nieopowiedzianych legend i szemrzących w nim mgławic szeptów. Śmiech i rozpacz tańczą w nim tango groteski, wirując w rytmie, którego świat nie potrafi zobaczyć za kotarą absurdalnej codzienności. Długopis drży jak skrzydło motyla w trzęsieniu ziemi. Czas pęka jak bańka mydlana. A on siedzi - groteskowy i majestatyczny w swojej niemocy - jak kamień, który próbuje krzyczeć na ocean, a ocean odpowiada mu ciszą z dna świata. W jego cieniu rośnie las zrobiony z melodii, który szepcze w rytmie galaktyk. Kartka jest morzem ciszy, falującym od pustych słów. Każda linia niewypowiedziana - wybuch gwiazdy, eksplozja koloru i śmiechu w czerni, czasem rozpryskująca się w tęczę utkaną z chaosu komet. Poeta, zamknięty w swoim własnym teatrze, czuje, że jego niemoc to najbardziej dziki, najbardziej szalony i najpiękniejszy wiersz, jaki mógłby napisać. Bo Stwórca też czasem gubi długopis, a wtedy pisze sobą, udając, że wie, co pisze.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...