Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Science fiction ;))

 

Rano spadł ze ściany

kalendarz...

Nie wiem nawet, czy 

mnie pamiętasz. 

 

Popatrzyłam chwilkę

na datę...

W mig pojęłam; wolną

masz chatę.

 

Pewnie tort postawisz

na stole...

a ja kawę, mam też

Pepsi Colę.

 

Choćbyś ciasto mierzył

metrówką,

jesteś teraz "luźną

połówką."

 

I na tym polega

pandemia;

ja tu jestem, Ciebie

tu nie ma.

 

Gdy już Cię w eterze

wywołam,

szampan z łezką wypiję

na toast.

 

 

 

Edytowane przez M_arianna_ (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

ze ściany rano spadł kalendarz

ja nawet nie wiem czy mnie pamiętasz. 

 

rzuciłam okiem wśród cyfr na datę

i w mig pojęłam wolną masz chatę

 

torcik jak zwykle stawiasz na stole

przyniosę kawę pepsi i colę

 

i choćbyś coś tam mierzył metrówką

w końcu zostałeś luźną połówką

 

na tym pandemii urok nie mały

jesteś tu duchem ja jeszcze ciałem

 

kwatera numer czterdzieści jeden

my w katakumbie a nie w eterze

 

jest krwi szklaneczka oprócz szampana

mój ty wampirku szalej do rana

 

oj już świtanie oświetla lico

przy tobie stałam się wampirzycą

 

i od tej pory po czasy wieczne

nocą wśród kwater nie jest bezpiecznie

:)))

 

Pozdrawiam

ps coś w tym jest ze trzy lata temu jedna z wielbicielek mojego pisania zadzwoniła do mnie z pytaniem: " czy może już zostałeś wdowcem?"

Edytowane przez Jacek_Suchowicz (wyświetl historię edycji)
Opublikowano (edytowane)

@Jacek_Suchowicz

 

Taka interpretacja też może być, 

tylko jest jeszcze smutniejsza od utworu. 

W sumie chodziło o odległość mierzoną w kilometrach,

np. stąd do Karpacza, ale niekoniecznie. 

Oczywiście treść dotyczy fikcyjnych postaci. 

Inspiracją było tu natomiast indywidualne wydarzenie. 

Pozdrawiam. 

Edytowane przez ~Mari_anna~ (wyświetl historię edycji)
  • _Maryanne_ zmienił(a) tytuł na Toast z łezką

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski Robert.   poruszający i brutalny wiersz o bezcelowości spektakularnej ofiary w obliczu ukrytych, ważniejszych strat.   głęboko przesiąknięty filozofią egzystencjalizmu oraz motywami bliskimi absurdowi i heroicznemu nihilizmowi.   " Całe cierpienie było bezcelowe". To jest kwintesencja absurdu w ujęciu np. Camusa.   konfrontacja heroicznej woli z obojętnością.   nihilizm przejawia się tu jako poczucie, że wielki czyn nie ma żadnego obiektywnego, trwałego znaczenia. wiersz zawiera także elementy heroicznego nihilizmu, choć jest to nihilistyczne dążenie do sensu wbrew jego brakowi.   mimo niemożności ruszenia drzwi,  walka aż do okaleczenia.   to jest akt woli dokonany wbrew światu i wbrew sobie.   łaciński tytuł, nie zostaje w pełni zintegrowany z treścią wiersza.   widzę go jako klucz  interpretacyjny do głównej akcji o drzwiach.   Twój wiersz robi wrażenie !!!   treścią i formą !!!     @Robert Witold Gorzkowski
    • Czasem nucę pieśń nad pieśniami i zrywam chwasty położone w mojej głowie nie widzę przez nie nic   ciągle wracam do miejsca, w którym są niebieskie chmury po to tylko, by rozwinąć skrzydła i spaść na ziemię w porze jesiennej kiedyś patrzyłem dalej  miałem oczy sokoła i mokre włosy z których wiązałem liście i szedłem do ciemności, a później do światła by rozłożyć grzech na części   w południe zamykam oczy i nie widzę ludzi  pogrążonych i żartujących w pracy   są spękani jak ziemia   ledwo naciskam przycisk wróć a zaraz jestem gdzieś indziej w nocy, która oddycha mną rozwiązuje mi oczy i siada na moich barkach by przycisnąć mnie do ziemi.  
    • Porwała mnie jeśeń porwały wiatry Do knajpy w tle słysząc psów ujadanie Gdzie tania wóda i sprośne żarty Mają umilić wszystkim poranek   Tu jedni piją od lat ten sam toasat Ale mnie w koncie pochłania wiersz We wszystkich tutaj jest inny obraz We wszystkich podobny sens   Obok latarnie w których gasły zorze Stoją cierpliwie czekając swej warty Nim sny się wysypią niedokończone I w uliczek ślepych wpełzną katarakty  
    • @Alicja_Wysocka nie znam tego filmu, może zapamiętam by obejrzeć ;)) @viola arvensis dzięki w poezji zaplatam warkocze a w realu może nawet bym może chciał za nie ciągnąć :)) Już sam nie wiem, ale odpozdrawiam ;))
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wszystko, mi się nada do życia  biorę!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...