Mroźno Płomienny Bal

[Dekaos Dondi]

 

szybują kryształki biało srebrzyste

wewnątrz sopla lodu komnacie

wiruje zimowy tajfun iskrami

w sali mroźnej zawieja i zamieć

jedna drugą ślizgawką częstuje

 

żaglują drobinki płomyków złocistych

wewnątrz ogniska królestwa żaru

fruwają cieplutkie karmazynki

tańcem ożywczym dupki macają

ognik z ogienką w miłości się palą

 

na przezroczystych taflach obrazy

skrzypiącym pędzelkiem namalowane

otulona mgła śnieżnym puchem

tka sukienki zwiewnym tancerkom

chociaż niejedna już oblodzona

 

na deskach sosnowych piruety wypala

napalonym krągłym węgielkom

spąsowiały szkarłatną czerwienią

językiem płomienia pulsuje w zaułkach

pogrzebaczem miesza w nich całym

 

w diamentach nutki muzyką mrożą

owinięte chłodem śnieżynki

wszelkich ptaków chmara wlatuje

skrzydełka splecione są koronkowo

z błyszczących sopelków cienkich

 

w oleju nutki piosenkę gotują

skwierczy ciepłem aż cała płonie

miota ptaki co żar połykają

skrzydełka zlepione mięciutką skórką

na środku sztabka z płynnego złota

 

*

prześwitujący sufit wskazuje

iskierki w gałązkach świerków srebrzystych

lśnią jak małe skrawki światełek

na gałązkach jak białe wstążeczki

 

przepalone sklepienie wskazuje

lepiące się szaty dębów zwęglonych

przylgnęły żołędzie do śladów płomieni

jak popielatych iskier tysiące

 

*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*

słońce wyzwala gorące śnieżynki

toczą się one po chłodnych ściankach

słychać strumyczek rześki lecz smutny

koniec imprezy spłynęła sielanka

 

minus dwadzieścia stopni na balu

mroźny płomień na twardym popiołku

słychać skrzypienie oraz pogrzebacz

w zamarzniętej wodzie w kociołku