Zgłoś

@NatuskaaTo wiersz, który boli i prowokuje do refleksji. Pokazuje, jak wielkie obciążenie emocjonalne niesie decyzja o granicy życia i śmierci. Warto, że ktoś te pytania wypowiada na głos.  

@Werka1987 Cenię intencje ale dla wielu czytelników to może być uwolnienie, dla innych jednak traci na autentyczności i wygląda jak niepohamowane udowadnianie emocji, gdy brakuje już argumentów.

@Toyer Przez myśli, że czasem wystarczy spojrzeć inaczej i cieszyć się z tego, co jest - bo przecież zawsze może być jeszcze gorzej. 

@P.MgiełTo wiersz do przytulenia - jak dobrze wygadać się piórem. 

siedzę tu, z popielniczką pełną spalonych prób, i tanim winem, które nie udaje już nawet taniego pocieszenia. jest wieczór, a może ranek, w tej dziurze wszystko zlewa się w jedno— czas, smród, moje myśli. ona ma oczy jakby ktoś nalał nieba do kieliszka i postawił na słońcu, tak jasne, że boli kiedy patrzy, na innych. nie na mnie. nigdy na mnie. śmieje się jakby życie było zabawne, jakby świat nie był tym cuchnącym barem pełnym zgnilizny i ludzi, którzy udają, że kochają. a ja? ja jestem facetem, który tylko potrafi siedzieć i pisać te pie*dolone wiersze o kobietach, których nigdy nie miał i o miłościach, które nigdy nie były miłościami, tylko snem po trzecim piwie i jednej nocce bez snu. ona ma włosy jak pszenica, co nigdy nie dojrzeje dla mnie, dłonie, których nie dotknę, i życie, w którym nie jestem nawet przecinkiem. chciałem być czymś więcej— ale nie każdy koń dobiega do mety. nie każdy poeta przestaje być samotnym pijakiem. więc siadam. i piszę. bo chociaż nie mam jej, mam te słowa. a one nie zostawiają mnie dla lepszych.