Szarość

[Paweł Z]

Cisza, głuchy na wszelkie bezkrytyczne słowa.
Pełność, wypchana złowrogimi myślami moja głowa.
Chce czuć, chce myśleć, że wszystko to jest po coś.
Już nawet dźwięk tych strun tak nie koi, tłumiona widoczność
na piękno. Twoje. Twoich rąk. Twojego dotyku.
Na świat spowity w wiecznym ludzi krzyku.
Błękitnego nieba, zielonej trawy, chrabąszcza na ręce,
nie proporca, medalu, złota dużo więcej.
Na Rysy się wspiąć i umrzeć tam, na samym szczycie.
Wesoły, szczęśliwy, tym jakże szarym życiem.

 

                                                                  27.04.2020

[siachna]

Zwyczajność życia jest piękna. Umieć znaleźć piękno w rutynie codzienności - może to droga ku szczęściu...

[Paweł Z]

Starałem się i staram jak mogę, dziękuje za komentarz.

Wiersz bardziej uderza myślę w egzystencjalizm i nasze miejsce na świecie i dlaczego to wszystko się dzieje.

[siachna]

@Paweł Z tak, odwieczne pytanie o sens istnienia i cel... Ech...

[Gość]

Jak to dobrze, że można to napisać.

Wyrazić słowami.

Na swój sposób.

Ciekawa ta "szarość" ;-)

Pozdrawiam.

 

[Waldemar_Talar_Talar]

Witam - nie jest tak źle nie tylko szary ten świat - trzeba tylko

bardziej wyostrzyć wzrok słuch mył - a wędzi fajniej  czego życzę.

                                                                                                                         Pozd.